Naast de verborgen variant die U nu leest, heb ik natuurlijk ook een gewone agenda. Die laatste wist mij te vertellen dat vandaag de gedenkwaardige dag zou zijn waarop de vervolgafspraak met mijn tandarts werkelijkheid zou worden. Nu is een gewone afspraak met de bekkenbeul enige nervositeit niet waard, maar zoals gezegd, ik werd een tijdje geleden vervolgd. Met wat moeite en een röntgenfoto had de man toenmaals een gaatje weten te ontdekken, en wel tussen twee kiezen. Aangezien zijn agenda overvol was, had hij mij niet onvriendelijk gevraagd of ik akkoord ging met de afspraak om het klusje op een zaterdag te klaren. Ik stemde in.

Nu moet U weten dat een tandarts mij eigenlijk nooit veel angst heeft ingeboezemd. Als kind bezocht ik een figuur die lokaal bekend stond als de slager, maar ik had vooral moeite mijn lachen in te houden wanneer ik de met bange blikken gevulde wachtkamer betrad. Ook de muffe orthodontist die mij in mijn vroege tienerjaren in een sociaal isolement probeerde te plaatsen heb ik vergeven. De herinnering aan de experimentele constructies die hij in mijn mond aanbracht ben ik, een onschuldige nachtmerrie op z’n tijd daargelaten, volledig kwijt.

Een en ander veranderde toen ik aan het verhuizen sloeg en in enige jaren tijd minstens zoveel tandartsen versleet. Daartussen zat ook een bijzonder moedige stagiair. Moedig omdat deze jongeman het in zijn hoofd haalde om ‘even tussendoor’ een mijner verstandskiezen te trekken. In details hoef ik wellicht niet te treden, U zult van mij aannemen dat de totale wanhoop in het gezicht van de jongen toen hij na drie kwartier vruchteloos wrikken per ongeluk een stuk kaakbeen afbrak een verpletterende indruk op mij heeft gemaakt.

Mijn huidige tandarts ken ik eigenlijk pas kort. Het is een beer van een vent met enorme handen en een bulderende lach. Ofschoon zijn opgeruimde vriendelijkheid anders doet vermoeden, was ik vandaag, mede door eerder genoemde ervaring, bedacht op een martelgang. Ook het gaatje tussen twee kiezen vond ik verdacht. Dat moest bij het boren wel een ravage gaan geven.

Mijn tandarts verwelkomt mij met ferme handdruk, onbenullige grap en harde lach. Liggend in de stoel word ik echter getroffen door de tederheid die deze kolossale man aan de dag weet te leggen. Uiterst voorzichtig en precies gaat hij aan de slag met wigjes, boortjes en klemmetjes, mij er zonder meer van overtuigend dat ik hier met een kunstenaar van doen heb. Na een pijnloos kwartier ziet hij er geen gat meer in, en vertelt hij mij dat het gedaan is. Mijn complimenten voor zijn werkwijze worden door een immense hand weggewuifd, maar door goedmoedige ogen in dank aanvaard.

Het beeld van de tandarts als wreedaard is nu definitief gewist. Er is geen verborgen agenda in het spel, en nu ik erop terugkijk vraag ik me af hoe ik zulks ooit wel heb kunnen denken.

  1. Mijnheer Lijstje zegt op 23 november 2003:

    mIKe, ik zou toch enige voorzichtigheid betrachten met een tandarts die nauwelijks een gaatje in zijn eigen agenda kan vinden.

  2. orfelio zegt op 23 november 2003:

    Wederom prachtige woordkeuze -en plaatsing, mIke.

    Vooraleer u de volgende keer bij uw tandarts op de afspraak verschijnt kan u dit stukje herlezen om de beelden die bleken te zijn gewist opnieuw te verjagen :-)

  3. mIKe zegt op 24 november 2003:

    Een mens kan inderdaad niet voorzichtig genoeg zijn, mijnheer Lijstje. Doch deze tandarts was zó goed dat hij ook alle agenda-gaatjes gevuld had. De man valt slechts te prijzen.

    Dank U voor Uw woorden over mijn woorden, orfelio. Ik koos ze met zorg. En welzeker was ik van plan dit stukje hoogstpersoonlijk over een half jaar te gaan herlezen.

    Verder ging dit postje natuurlijk helemaal niet over tandartsen maar over verborgen agenda’s. Maar ik neem het de lezer die dat niet gezien had vanzelfsprekend geenszins kwalijk.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *