Vroeger, toen ik mijn broertje, twee jaar jonger maar een kop groter, nog dagelijks tegen het lijf liep, omdat wij beiden het ouderlijk nest nog niet ontvlogen waren, speelde ik het volgende spel. Ik wachtte. Ik wachtte het juiste moment af – het juiste moment was altijd een onverwacht moment – en als dat moment dan gekomen was, dan gaf ik hem een klap waar een normaal mens knock-out van gaat. Zo dus niet mijn broertje. Hij grijnsde in zo’n geval. “En nu ik”, zei hij dan.

Die woorden brachten in mij een adrenaline-bom tot ontploffing, en daar was het me vermoedelijk ook om te doen. Mijn actie was niet te rechtvaardigen, en mijn kleine grote broertje had natuurlijk alle reden om mij tot moes te meppen. Het volgende moment vocht ik voor mijn leven, er diep van binnen wel van overtuigd dat hij evenveel van mij hield als ik van hem. We stoeiden om het stoeien.

Later paste mijn broertje, psycholoog in de dop, andere technieken toe. Gaf ik hem een doodsklap, dan liet hij met de inmiddels bekende grijns en drie woorden de bom ontploffen, en vervolgens deed hij … niets. Glimlachend bekeek hij dan de fysieke en mentale ravage die de explosie teweeg had gebracht: de adrenaline gierde door mijn lichaam, en ik was moreel volkomen in de war. “De afstraffing hou je tegoed”, deed hij er nog een schepje bovenop. Wat een straf!

Dat het nog weer anders kan bracht ik zelf laatst in praktijk, toen de klap vanuit wel heel onverwachte hoek kwam. De vrouw met wie ik huis en leven deel haalde het in haar lieve hoofdje om mij een stomp te geven. Ik draaide me naar haar toe, en herkende in haar geschrokken ogen meteen hetzelfde speelse verlangen dat mij ook weleens bevangt. Haar verhitte gezicht en versnelde ademhaling wonden mij enorm op. Een glimlach kroop mij rond de lippen. “En nu ik”, zei ik.

  1. Oscar zegt op 12 juni 2009:

    Zeer dapper en prijzenswaardig, die openhartigheid van u!

    Het erkennen van het probleem is immers de eerste klap …eh.. stap richting de oplossing, ook bij huiselijk geweld.

    Ik wens u beiden zeer veel sterkte, tijdens het ongetwijfeld zware traject dat voor u ligt.

    (maar waarom in vredesnaam houdt het verhaaltje halverwege nou plotsklaps op?)

  2. Daniël zegt op 14 juni 2009:

    Prachtig als blijkt dat wat in het vat zit niet verzuurt! Uit die vaatjes dient vaker getapt.

    Wist u overigens dat psychologen niet aan bijtrekken doen? Hooguit aan niet ter sprake brengen om het angstniveau niet te hoog te doen oplopen…

  3. Actiereactie zegt op 14 juni 2009:

    Et tu, Brute?

  4. Daniël zegt op 15 juni 2009:

    Actiereactie wil stoeien, quoque?

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *