Noem het toeval of niet, maar de meeste zaken waar ik verslingerd aan ben beginnen met een s. Geen idee hoe het komt. Wanneer ik tegen iets of iemand met voornoemd kenmerk aanloop dan is het oppassen geblazen. De laatste bevlieging bevindt zich op mijn telefoon in de vorm van een schaakspel. Ik kan er geen genoeg van krijgen, en ben er dag en nacht mee zoet.

Het is natuurlijk te gek voor woorden dat je tegenwoordig een pittige partij schaak kunt spelen tegen je telefoon, maar die fase van verbijstering ben ik inmiddels voorbij. Ik ben er zielsgelukkig mee. Nou is het zo dat ik reeds op zeer jonge leeftijd ingewijd ben in de geheimen van het spel, en uit die tijd stamt dan ook mijn liefde ervoor. Mijn telefoon heeft deze sluimerende liefde aangewakkerd: ik voel me nu weer twaalf.

Ja, zo oud was ik toen ik ooit stijf van de zenuwen plaatsnam tegenover de arts van het dorpje waar ik destijds woonde. Binnen de schaakclub werd deze man gevreesd om zijn spel, erbuiten om zijn botheid. Wat de dokter aan fijnzinnigheid op het bord liet zien, deed hij tijdens het spreekuur teniet. Van de Kerkhof heette hij, en niemand die daarom lachte. Twaalf jaar eerder was hij erbij toen ik ter wereld kwam, en nu zat ik tegenover hem. We schaakten op leven en dood. Enfin, de man is niet meer.

Wat ik mij ook uit die tijd herinner, en waar ik momenteel eveneens aan lijd, is een enorme schaakhonger. Alles wat maar met het spel te maken had – boeken, artikelen, nieuwtjes – nam ik tot mij, in de hoop beter te worden. Ik studeerde hard, speelde honderden partijen na. Het leek me wel wat, om wereldkampioen te zijn. Misschien zou ik er zelfs mijn brood mee kunnen verdienen. Hoefde ik gelijk niet meer na te denken over die anders zo onbeantwoordbare vraag wat ik nou eigenlijk wilde worden ‘later, als ik groot ben’.

En wat is er van mij geworden? Een man die op zijn werk geregeld moegestreden van het toilet gestrompeld komt, na twee uur en veertig zetten, de telefoon nog in de hand. Collega’s kijken mij dan meewarig aan: “Gaat het een beetje? Misschien moet je maar wat eerder naar huis.” Ik mompel dat ik het wel red. Iets verkeerds gegeten, dat is alles.

Ook ’s nachts als mijn bedgenote zich met weinig om het lijf naast mij vlijt en me in het oor fluistert of ik zin heb in iets “dat begint met een s” kijk ik niet op van mijn telefoon maar zeg ik haar dat ik nog geen slaap heb. Eerst even het potje afmaken. Nee, fraai is het allemaal niet, maar hoor eens, ik ben ook maar een man die niet multitasken kan. En toch, hoop blijf ik houden. Misschien word ik ooit nog weleens groot.