Het bruidje was mooi van jongheid. Zopas getrouwd in de Sint Carolus Borromeuskerk poseerde ze met haar man op het Hendrik Conscienceplein. De zon straalde, speciaal voor haar. Ze bewoog in een roomwitte droom. Enigszins onwennig zocht ze naar de juiste plek. De fotograaf gaf aanwijzingen.

De felblauwe ogen van haar man keken langs de frêle verschijning van het meisje dat hij nu zijn vrouw mocht noemen. Het plein was vol met hippe mensen, strak gekleed en uitbundig gekapt. Zijn eigen pak contrasteerde magnifiek met zijn samengebonden, blonde dreadlocks. Er werd vinyl gedraaid door een DJ.

Negentien waren ze, misschien twintig. Kinderen nog. De fotograaf vereeuwigde hen. Het bruidje lachte haar van tevoren geoefende lach, op haar wangen een blos van geluk. De mooie jongen, haar man, leek precies zo stoer als hij wilde zijn. Het tafereel had iets liefs en iets tragisch.

Juist op dat moment was ik op het Hendrik Conscienceplein. Niet eerder zag ik deze mensen, nooit zou ik ze weerzien. Tot mijn eigen ongenoegen matigde ik mij een oordeel aan. Ik kon er niets aan doen. Te jong vond ik ze, te onervaren. Ze waren nog niemand, maar toch een voorbeeld voor elkaar. Het maakte me bang.

‘Wanneer ben je iemand?’, vroeg ik me later af. Nu pas begin ik zelf het gevoel te krijgen dat ik ergens voor sta, en ik ben allang geen twintig meer. Hoe komt dat? Simpel. Ik ben inmiddels gekneed en gekerfd door ervaringen, zowel plezierige als pijnlijke. Ontgoocheling hoort daarbij.

Ik heb mijn mening dan ook herzien, en wens het echtpaar met terugwerkende kracht alle geluk. Ze doen het goed, al gaan ze verkeerd.