Geen vraag hardnekkiger dan waarom. Ook in deze virtuele wereld – reële parabel van de werkelijkheid – kan men er niet om heen. Een bevredigend antwoord weet ik, na al die jaren, nog steeds niet te geven. Dát ik schrijf is tot daaraantoe, maar waarom ik de moeite neem om het resultaat daarvan alhier te plaatsen laat zich maar moeizaam uitleggen. Ziet U, als het mij alleen om het schrijven zou gaan dan maakt het niet uit of ik een stukje uiteindelijk op internet of in de prullenbak deponeer. Omdat het een mij echter zwaarder valt dan het ander is er ontegenzeglijk meer aan de hand. Maar wat?

Eenieder die zich schrijver noemt is eenzaam of ijdel.

U weet net als ik dat een mens zich ook temidden van de massa alleen kan voelen. Heden ten dage durf ik schoorvoetend toe te geven dat ik ooit mijn eerste schreden op internet zette in de hoop geestverwanten te ontmoeten. Ik wilde de wereld laten zien wie ik was, omdat ik in mijn directe omgeving nauwelijks aansluiting vond. De berg moest dus maar naar Mozes komen. Inmiddels waan ik mij rijk met een handvol werkelijke vrienden, getuigen van mijn leven, dat zonder hen niets waard zou zijn. Zij zijn even welkom in mijn binnenwereld als ik in die van hen.

Ofschoon het internet als medium kan fungeren om gedachten te delen valt de noodzaak om er gebruik van te maken weg wanneer je elkaar kunt aanraken, wanneer je de telefoon kunt grijpen, wanneer je samen kunt drinken, lachen en huilen. Een reële vriendschap is kwalitatief gezien zoveel meer dan het geschreven misverstand dat weblog heet. In tegenstelling tot vroeger ben ik mij tegenwoordig op internet meer bewust van mijn eenzaamheid dan in het echte leven.

Maar, gesteld dat ik in werkelijkheid dus niet eenzaam meer ben, ben ik dan gezien de hierboven zo boud geponeerde stelling ijdel? Nee, natuurlijk niet! Laten we het er maar gewoon op houden dat ik geen schrijver ben.

  1. Wil zegt op 24 augustus 2007:

    Zonder verhaal is U het bestaan te schraal?

  2. mIKe zegt op 27 augustus 2007:

    Een verhaal maakt het bestaan voor mij inderdaad minder schraal, en daarom lees en schrijf ik. Daarom maak ik mijn eigen verhaal. Maar wat schiet ik ermee op om dat verhaal te publiceren, ook al is het ‘slechts op internet’?

    Ik geef toe dat menig reactie – die van U niet in het minst – mij pleziert of aan het denken zet. Deze manier van delen is echter een nogal omslachtige, en daarom twijfel ik soms aan onderhavige vorm. Nu kunt U inbrengen dat ik niet zo egoïstisch moet zijn, en de lezer zijn stukje moet gunnen, maar is het niet een tikkeltje ijdel om te denken dat een wereld met mikzlog een mooiere is dan zonder? Dat mijn verhaal voor mij van levensbelang is wil niet zeggen dat ie dat ook voor U is.

    Toen ik het laatst met iemand had over deze materie, zei zij dat ook dit weer een verhaal is. Daar had ik natuurlijk niet van terug, en ziedaar, het werd een stukje.

  3. Actiereactie zegt op 27 augustus 2007:

    Natuurlijk schrijft U om gelezen te worden en daar is niks ijdel aan, zo spreekt U immers ook om gehoord te worden.
    Onafhankelijk van de noodzaak van het spreken zwijgt U toch ook niet?
    Mocht men slechts spreken wanneer een vraag werd gesteld dan werd het al snel een stuk rustiger en er zijn er van mening dat het daarmee ook een stuk aangenamer zou worden, dat wil ik in deze maar even in het midden laten voor het gemak.
    Dus eigenlijk bent U door te spreken niet meer of minder ijdel dan door te schrijven.

    Loopt U wanneer U alleen bent de gehele tijd tegen Uzelf te praten?
    Ik ga er vanuit dat U zich dan toch vaak beperkt tot het denken.
    Zou het daarom niet even zo vreemd zijn slechts voor Uzelf te schrijven?

    Dat U ooit de keuze heeft gemaakt om het internet te kiezen voor Uw schrijven is wellicht nog wel begrijpelijker dan de keuze dit te blijven doen.
    Maar ook daar wil ik U niet vermoeien met mijn mening.

    U heeft een reageerding dus mag ik in ieder geval het vermoeden hebben dat U op Uw schrijven ook reactie wilt zoals U dat in het dagelijks leven waarschijnlijk ook op Uw spreken wenst, tenzij U natuurlijk Uw dagen vult met mededelingen.

    Het gehoord of gelezen willen worden is daarmee m.i. dus eigenlijk helemaal geen materie dat zich laat bevragen, slechts wellicht de vorm waarin of het gekozen onderwerp.

    Waarom beschrijft U waarom U schrijft, hoe vaak bespreekt U waarom U spreekt?

    U schrijft dat U in Uw directe omgeving weinig aansluiting vond, de vraag is of U daar evenveel moeite voor heeft genomen als U op het internet heeft gedaan en of U even open bent geweest.
    Aan de andere kant is het natuurlijk logisch dat U op het internet meer aansluiting vindt, de verhouding ligt in Uw omgeving niet anders, m.a.w. tachtig procent van Uw bezoekers zou U in het dagelijks leven niet hebben verteld wat U nu (moeiteloos) met ze deelt, dat zou toch maarzo een beangstigende gedachte kunnen zijn vindt U ook niet?

    Aansluiting vinden is volgens mij de enige reden waarom men zich in deze vorm op het internet wil ophouden, dat en de mogelijkheid om andere inzichten te verkrijgen, en daarvoor hoeft men niet eenzaam te zijn of zonder aansluiting in directe omgeving.

    U hecht meer waarde aan een vriendschap waarbij de noodzaak van het schrijven ontbreekt, waar U de telefoon kunt grijpen, elkaar in de ogen kunt kijken, met elkaar kunt drinken enzomeer.
    Ook daar zou U zich de vraag kunnen stellen of dat wel reëel is en of U daarmee niet iets anders mogelijkerwijs verliest.

    Ik weet ook niet waarom ik dit alles schrijf maar ik voel gelukkig ook niet de behoefte me hierin te moeten verantwoorden want U kunt er immers rustig voor kiezen het niet te lezen. Ach en nu ik niet meer of in ieder geval steeds minder schrijf waar U het zo nu en dan zoekt is dit toch ook een ding, het zou maar zo een nieuwe rage kunnen worden, reageren, ik hoop dat straks iedereen het gaat doen dan lossen al die logs op en sterft een gedeelte van het internet langzaam uit, slechts een enkeling blijft natuurlijk loggen, U kent ze wel die eenlingen die niet met de massa meelopen, voor we het weten is alles weer bij het oude.

  4. Wil zegt op 27 augustus 2007:

    Het verhaal bestaat bij gratie van het vertellen.

  5. mIKe zegt op 28 augustus 2007:

    @Actiereactie: Met een aantal zaken die U hier noemt ben ik het eens, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat het onzinnig is om te schrijven zonder gelezen te (willen) worden. Woorden op papier zijn anders dan in het hoofd, en door ze op te schrijven word je gedwongen tot zorgvuldigheid. Zo ervaar ik het, tenminste. Ik denk dat je door te schrijven je gedachten kunt schaven, en dat proces vereist in principe geen publiek om ‘nuttig’ te zijn.

    Gezegd moet worden dat de interactie charmeert, en ja, ik ben dan ook verzot op reacties als die van U. Daarenboven, het ideaalbeeld dat U in Uw laatste alinea schetst geeft de eenzame ploeteraar moed. Hij moddere voort!

    @Wil: Weet U, mijn hoofd zit vol verhalen, en als ik om mij heen kijk dan meng ik historie en fictie met werkelijkheid. Ik kleur de wereld met mijn gedachten en herinneringen. Dat zijn verhalen die, zonder dat ze uitgesproken (hoeven) worden, voor mij belangrijk zijn.

    Verdiep ik mij in Cicero, ik noem maar wat, dan spiegel ik mijn perceptie aan zijn woorden. En dat is dan óók als ik buiten loop, of bij de bakker sta. Maar naast Cicero is daar soms ook Martin van Amerongen, Karl Kraus, Spinoza of U. Snapt U? Er zit een heel leger in mijn hoofd, en ongeacht of die personen ‘echt’ zijn, het is verdomd gezellig. Dat zijn de verhalen waar ik op doel.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *