Toen ik afgelopen zaterdag mijn achtste wedstrijd beachvolley beëindigde wist ik dat ik de maandag erna mijn spieren wel zou voelen. En inderdaad.

Tussen de wedstrijden door had U mij in het water kunnen vinden, was U erbij geweest. Al dobberend in de noordzee, een flink eind uit de kust, leek het mij nuttig om direkt maar een of twee natuurwetten te verifiëren. De schoolslag zwemmend was het mij klip en klaar dat met name Newton’s derde mijn snelheid bepaalde. Gelijk inktvis of kwal veroorzaakte ook ik met mijn actie een voorwaartse reactie.

Maar hoe hield ik eigenlijk mijn hoofd boven water? Newton bracht hier geen uitkomst. Dat ik niet ter plekke verdronk had ik te danken aan een effect dat de heer Bernoulli ooit wist te duiden. Zoals een vliegtuig door het verschil in druk boven en onder zijn vleugels normaliter in de lucht blijft hangen, zo bleef ik door een soortgelijk verschijnsel, dankzij mijn handen, aan de oppervlakte.

Geinig hoor. Newton brengt vooruit, en Bernoulli doet drijven.

Het zogenaamde watertrappelen is dan ook allesbehalve logisch. Immers, hier wordt de derde wet van Newton misbruikt om te blijven drijven, en dat kost nogal wat inspanning. Bernoulli is wat dat betreft aanzienlijk eleganter.

Goed, het ziet er verder natuurlijk niet uit, maar op deze wijze kunt U het behoorlijk wat langer uithouden dan trappelend. Waarom ik dat laatstje kunstje ooit heb moeten leren is mij dan ook een raadsel.

Dit en meer kunt U zelf nalezen via deze aardige link. Print het uit, lees het op het strand en breng het in de praktijk, zou ik zeggen. Want de gehele dag slechts naar de schaars geklede medemens staren, dat zal U onderhand ook wel vervelen.