Soms doorsnijden woorden mijn ziel als een mes boter. Het gebeurt nog steeds, maar niet zo frequent als vroeger. Ooit vroeg ik mij af of het mogelijk is iemand met een opmerking te verwonden. En of de term geestelijk litteken meer is dan slechts een losse flodder. Het antwoord was mij natuurlijk bij het stellen van de vraag al duidelijk.

U kent het schoolvoorbeeld van de tekenleraar die met een terloops lullige uitlating alle ambities van een zijner leerlingen wegpoetst. Ik had er zo een. En nu is dit voorval misschien onschuldig genoeg, er zijn momenten geweest waarop mijn leven een serieus andere wending had genomen hadden woorden verschild.

Je vraagt je af, is mijn ziel nou zo kwetsbaar of is het woord zo krachtig?

Ongetwijfeld beiden, maar er is meer. Minstens zo belangrijk als de opmerking is de persoon die haar maakt. De mening van de een is niet half zo doorslaggevend als die van de ander. Naarmate ik ouder word lijkt het aantal mensen dat mij kwetst af te nemen. Maar misschien geef ik ze nu gewoon geen kans meer.

Zij die mij desgewenst wel op het hart kunnen trappen weten dat ongetwijfeld, maar doen het niet. Of althans, niet met opzet. Hierbij stilstaand is de verantwoordelijkheid van de spreker welhaast ondraaglijk. Maar er is ook goed nieuws. Zoals mijn ziel met een luttel woord gekerfd kan worden, zo wordt zij met andere woorden gestreeld. Of zelfs gevormd. Ook hier geldt dat dat niet voor iedereen is weggelegd.

Tussen de meer dan duizend reacties op dit log zitten er daadwerkelijk een stuk of twee, drie die heel veel voor mij betekenen. Wat mij betreft mogen dat er best vier worden.