Net als ik scheert U zich ongetwijfeld ook wel eens een dagje niet. Vanochtend voor de spiegel aanschouwde ik het resultaat van twee van die dagen op rij. Maar niet alleen dat. Ik zag drie kleuren en scheet er prompt zeven.

Deze laatste bekentenis verdient enige uitleg, en daarvoor moet ik teruggaan naar de jonge jaren van mijn vader. Destijds had hij rood haar. Het meisje dat later mijn moeder zou worden sprak weliswaar bij voorkeur van goud in plaats van rood, maar dat is volkomen begrijpelijk. Liefde maakt immers kleurenblind.

Hoe dan ook, de eens rode haren van mijn vader, inmiddels zijn ze van goud naar zilver gedevalueerd, heb ik niet geërfd. Op een kleine uitzondering na. Ongeveer de helft van de stoppels rond kin en kaak is rood. Nu zie ik mijzelf niet direct als het type dat een baardje laat staan, maar de tweekleurigheid ervan vond ik altijd wel geinig.

Tot mijn verbijstering is er nu echter een derde kleur bij gekomen. De narcist in mij noemt het zilver, maar het is natuurlijk domweg grijs. En dat is even slikken. Het contrast is namelijk nogal groot. Grijze haren op mijn kin, terwijl ik nog slechts dons op de tanden heb.