“Ach, neem het leven toch niet zo serieus. En zeker mij niet. Wat verwacht U nou helemaal? Dat ik de antwoorden heb? U zou toch beter moeten weten.”

Ik chargeer, vanzelfsprekend. Natuurlijk weet ik het wel, maar daar gaat het nu even niet om.

Waar ik heen wil is het volgende. Ik wilde U een moment aandacht vragen voor de kracht van het omhoogvliegen en even naar beneden kijken. U kunt zich niet voorstellen hoe nuttig dit kan zijn. In alle eerlijkheid, ik onderschatte deze exercitie.

Het overkomt mij niet zelden dat ik opgeslokt wordt door ‘problemen’ (ik moet hier aanhalingstekens gebruiken omdat ik besef dat mijn problemen de Uwe niet zijn, en ik ten opzichte van U zeer wel mogelijk slechts over luxeproblemen beschik of andersom), om vervolgens de oorzaak en het (doel van het) oplossingsproces volkomen uit het oog te verliezen.

Ik los potdorie geregeld problemen op die helemaal niet opgelost hadden hoeven worden!

Dat bedoel ik dus met het nut van omhoogvliegen.

Zo kunt U hetgeen ik schrijf relativeren, ik doe het zelf geregeld. Is het allemaal nou wel de moeite waard? Dit stukje tekst als zodanig stelt zichzelf hierbij de vraag of het wel nodig is om dergelijke stukjes te schrijven, en wordt daarmee een meta-stukje. Een stukje dat omhoogvliegt en even naar beneden kijkt.

Afgelopen zondag zag ik heel toevallig in het programma Zomergasten een fragment van een interview met Ischa Meijer. Althans, Ischa Meijer werd geinterviewd. Na een relatief lange tijd waarbinnen koetjes en kalfjes geduldig loeiden, vroeg heer Meijer op een gegeven moment wat de interviewer eigenlijk van hem wilde weten. Wat bezielde de interviewer om een dergelijk non-gesprek te voeren dat nergens over ging? Heer Meijer tilde het interview zelf op een hoger plan en keek naar beneden. De spanning was om te snijden. Het was een prachtig fragment.

Een aantal weken terug paste ik een dergelijke techniek toe op mijn ‘meerdere’ (ik moet hier aanhalingstekens gebruiken omdat het woord alleen al ronduit belachelijk is). De gevolgen waren vernietigend, en ik besefte plotsklaps dat even omhoogvliegen een machtig wapen kan zijn. U bent heel gemakkelijk Uw meerdere de baas, of de meerdere van Uw baas, zo U wilt.

Kunt U zich voorstellen dat ik jaren geleefd heb zonder mij hiervan bewust te zijn? Nee? En toch is het waar.

Het maakt een mens enerzijds sympathiek om hier niet vanaf te weten, maar ik denk anderzijds dat het nodig is dat alle sympathieke mensen beschikken over hetzelfde wapenarsenaal als de niet-sympathieken onder ons. Vandaar dit meta-stukje.