De oude man keek mij peinzend aan. “Besef je wel wat je vraagt, m’n jongen? De gevolgen zijn niet te overzien als dit algemeen bekend wordt.”
Mijn vraag hoe deze man zo’n respectabele leeftijd had bereikt was onschuldig genoeg, en ik begreep eigenlijk niet waarom hij daarop geen antwoord zou durven geven. “Ik zal het aan niemand vertellen”, verzekerde ik hem, “ik zet het hooguit op internet.”
“Dat klinkt redelijk”, sprak de grijsaard. Hij nam nog een slok en toen vertelde hij het.
“Het is de macht der gewoonte, m’n jongen”, sprak hij.
“Aha”, zei ik, niet-begrijpend, “wat is de macht der gewoonte?”
“Het is de macht der gewoonte die het tot nu toe altijd wint van de mens. Door de macht der gewoonte wordt de mens niet oud. Het is dus zaak deze macht te breken, wil men echt oud worden.”
Nog altijd begreep ik de man niet. “Nog altijd begrijp ik U niet”, sprak ik dus.
“Het is eigenlijk heel eenvoudig. De mens is geboren om te denken. Sterker nog, de mens zou niet eens bestaan als hij niet kon denken. Wanneer men jong is, denkt men relatief veel, alles is nieuw. Echter, naarmate men ouder wordt, slaat de gewoonte toe: het meeste wat men doet komt voort uit routine. Men denkt niet meer. Slechts wanneer de gewoonte doorbroken wordt is men gedwongen na te denken. En als je op een gegeven moment gemiddeld te weinig denkt, dan sterf je.”
Ik probeerde te vatten wat de oude man vertelde. “Dus U zegt dat iemand sterft omdat hij te weinig denkt, omdat hij slechts uit gewoonte leeft?”
“Natuurlijk gaat dit niet op voor zieken en ongeluksvogels, maar wanneer iemand de term ‘gestorven door ouderdom’ in de mond neemt, wil dat zeggen dat de macht der gewoonte in dat geval gewonnen heeft”, sprak hij.
Ik vond het een merkwaardige gedachte. De man voelde dit, en vervolgde zijn betoog. “Ik kan het je nog sterker vertellen, m’n jongen. De macht der gewoonte is de sturende kracht in het universum. Althans, de aarde bestaat nog steeds omdat het de macht der gewoonte weet te breken. De mensheid wordt periodiek ververst. Generaties komen en gaan. Het is nooit hetzelfde. En daarom bestaat de aarde nu al enige miljarden jaren.”
“En dus”, sprak ik, terwijl ik het licht zag, “is het maar goed dat wij mensen de macht der gewoonte niet breken, en gewoon netjes sterven, omdat het anders op kosmologisch niveau een stuk lastiger wordt om vernieuwend bezig te blijven.”
“Precies”, zei de man glimlachend, “begrijp je nu waarom je dit maar beter niet verder kunt vertellen?”
Ik lachte, en vroeg hem zonder antwoord te geven: “Hoe oud bent U nu eigenlijk precies?” De man zei niets, maar nam nog een slok. En proeste het uit.
Ik krijg allerlei gedachtes mbt gebeurtenissen die plaats vonden rond het jaar nul, die te blasfemisch (blasfemistisch?) zijn om hier neer te pennen. Misschien dat mIKe zelf wel kan bedenken waar ik naar toe wil.
Ik weet zeker dat de oude man gelijk heeft. Ik werk op een kantoor in een ambtelijke omgeving waar de macht der gewoonte triomfeert en inderdaad: deze mensen zijn ook allemaal praktisch dood. Ik heb dan ook besloten dat ik eeuwig wil leven en daarom heb ik plotseling ontslag genomen. Ik zal, zo verzekeren sommige halfdode mensen mij, in een groot zwart gat vallen en duizelig worden want ik heb geen nieuwe baan of niets. Ik zal dus gedwongen zijn om heel hard na te denken en dus zal ik, terwijl ik met toenemende snelheid dit zwarte gat in gezogen word, het eeuwige leven bereiken. Probeert u zich dit eens voor te stellen. Hoe heerlijk moet het zijn, het zal een trip worden zoals te beleven in 2001: A Space Odyssey. Alleen een jaar later, dan. Nog even en het is zover. Misschien dat ik de oude man nog tegen zal komen.
De macht der gewoonte komt puur voort uit het feit dat het een handeling betreft die wordt herhaald. Iets wat nieuw is heeft geen macht. Net als ik…
U bent geciteerd.
neuken is ook een gewoonte die andere gewoonten oproept.