Even serieus. Onderschrijft U de stelling dat er met vrijwel iedereen die een weblog onderhoudt sociaal gezien iets grondig mis is?
jul
14
2005
Even serieus. Onderschrijft U de stelling dat er met vrijwel iedereen die een weblog onderhoudt sociaal gezien iets grondig mis is?
_mikzlog
Nou nee (of zit ik gewoon nog in de ontkenningsfase?)
Of misschien bedoel je een bepaald soort weblog?
Wat betekent ‘sociaal mis’?
Ik sluit me aan bij Willem, kunt u de vraag specificeren?
> kunt u de vraag specificeren?
Welnu, bij ‘sociaal’ denk ik hier allereerst aan de betekenis ‘geneigd om in groepen te leven’, in real life wel te verstaan. Het komt mij zo voor dat de gemiddelde weblogger vrij goed met zichzelf overweg kan, om niet te zeggen vaak een eenling is. Dat is waar ik in eerste instantie op doelde.
Maar nu verder.
Dit, het eenlingschap, kan natuurlijk, al dan niet vanuit een zekere misantropie, een weloverwogen keuze zijn. Het ‘mis’ kunt U dan ook met een korrel zout nemen. Wie zegt immers dat de mens daadwerkelijk een sociaal dier is, of zou moeten zijn? Echter, het kan ook min of meer door omstandigheden gedwongen zijn (van buitenaf, óf misschien wel van binnenuit).
Soms vraag ik me weleens af hoeveel van die eenlingen eigenlijk ook eenzaam zijn.
Met al die anderen is inderdaad sociaal gezien iets grondig mis.
Maar met mij helemaal niet hoor.
Wat dan te doen met het fenomeen groeplogs?
Overigens heb ik van horen zeggen dat er loggers bestaan die er zelfs een heus leven op na houden.
Dan zou je eerst bij die webloggers real-life moeten gaan kijken.
Zover ik dat tot nu toe gedaan heb: er is niet veel onderscheid met het gemiddelde.
Dat moet U mij niet vragen, ik vermoed persoonlijk dat met ieder mens sociaal gezien iets grondig mis is.
> ik vermoed persoonlijk dat met ieder mens sociaal gezien iets grondig mis is.
When nail meets hammer.
De meeste mensen die ik ken, praten graag zonder daarbij gestoord te worden door de woorden van anderen.
Webloggers worden in hun normale leven misschien wel steeds te snel onderbroken, of hebben alleen iets te melden dat anderen in hun omgeving merkbaar verveelt. Dat hoeft hun fout niet te zijn.
De ijdelheid om te denken toch iets te melden te hebben, lijkt me universeel. Zeker niet uniek voor webloggers.
Communicatie is grotendeels toch alleen maar laten merken dat je er nog bent. Veel weblogs werken ook zo.
“Communicatie is grotendeels toch alleen maar laten merken dat je er nog bent.”
U bent getrouwd?
Wie zich geroepen voelt zich te uiten middels een weblog, die zal toch, vermoed ik, op de een of andere manier geremd zijn om dat in contact van mens tot mens te doen. Anders zou direkt contact toch veel bevredigender zijn. Vanmiddag nog zat ik te denken of zo’n weblog-meeting echt wel gezellig is: allemaal van die contactgestoorde computergekken op een kluitje. Kan daar wel een zinnig gesprek uit komen? Anderzijds bestaat natuurlijk de mogelijkheid, dat juist deze gelijkgezinden het prima met elkaar kunnen vinden (rijmt per ongeluk).
zie Actiereactie
henk: wij zijn verre van geremd.
een roep om aandacht heeft toch weinig met het sociale karakter van logger te maken. Heb overigens ook een log.
En wat dan aan te vangen met die webloggers die vanuit een veel te druk sociaal leven lekker in het isolement van een weblog duiken, juist om de eenzaamheid die daar te vinden is te omarmen?
@miss cleopatra: dat u verre van geremd bent is natuurlijk fijn voor u. De vraag is wel, in hoeverre u representatief bent voor de modale weblogger. En voor wie spreekt u nog meer? Of gebruikt u plurale majestatis?
Ik onderschrijf het maar je zult het mij nooit horen zeggen.
Henk, dat laatste natuurlijk. Naar oud gebruik van de echte Cleopatra.
Ik heb dat opgelost door andere eenlingen op te zoeken. We zijn nu een groepje eenlingen…
“Einzelgänger” zei men wel eens.
Dat is duits was steevast het antwoord…
ja!
Laat inpikken op een boeiend onderwerp dat mij nauw aan het hart ligt. En dan heb ik het niet over de weblog-vraag as such, maar op het verschil tussen directe (live-) interactie en het geschreven woord, waarbij een weblog duidelijk een voorbeeld van het laatste is.
Kan het dat een weblog (als specimen van geschreven communicatie) verkozen wordt door mensen die ook wel eens over hun woorden willen nadenken, bedachtzaam en precies formulerend waar ze het willen over hebben, en nog aandacht besteden aan de manier van formuleren ook ?
Zijdelingse vraag : wat voor soort communicatie is een chat-gesprek dan ? ’t is met lettertjes, maar komt héél dicht in de buurt van het onmiddelijke van live-interactie (gróót verschil echter : geen body-talk, maar daar gaat het in deze bescheiden bijdrage even niet over, hoe boeiend ook…). Of hoe ‘nieuwe’ media misschien de traditionele onderverdelingen in vraag stellen…
Nee; de stelling is te beperkt.
Met vrijwel iedereen is sociaal gezien iets grondig mis.
Bjorn: lees je wel eens weblogs? Er wordt verrassend vaak niet nagedacht over wat er opgeschreven wordt…