Anders is niet altijd beter, maar beter wel anders. Dit uitgangspunt geeft het experiment bestaansrecht. Wat volgt is een verhaal in drie zinnen, gelardeerd met zinloos commentaar. Men leze het eerste, en vergete het laatste.

Op zijn dooie akkertje pleegt hij roofbouw.

Kijk eens aan, dat staat! Was ik schrijver geweest dan zou ik met deze woorden een boek zijn begonnen. Of nee, dan juist niet. Hoe dan ook, een zin kan mij bekoren en deze doet dat. Omdat alles al eens is gezegd, is het de kunst om hetzelfde anders te zeggen. En dat is precies wat hier gebeurt.

Hij haalt zijn hart op, en zij haar schouders.

Enigszins rauw op het dak, maar niettemin een noodzakelijk vervolg. Soms staat een mens alleen in zijn passie, en wordt hij niet begrepen. Dat valt niemand kwalijk te nemen. Oogkleppen kun je immers alleen bij een ander zien, nooit bij jezelf.

Van de pijn die hem dat doet wordt hij wakker.

Hoop! Een hele hoop. Ondanks zijn preoccupatie ziet hij wat hij niet wil zien, en vervolgens wat hij anders niet had kunnen zien. Het experiment wordt gestaakt, en het leven vervolgd.