Er staat een stoel op het Lange Voorhout. Een bronzen replica van een rieten exemplaar. Ik kijk ernaar en vraag me af wat die stoel in hemelsnaam met het thema Freedom te maken heeft. Den Haag Sculptuur staat dit jaar in het teken van vrijheid, maar voor mij loopt de wandeling langs de beelden uit op een discussie over kunst en betekenis. Gelukkig is er oor.

Met de stoel zelf kan ik niets. Ja, ik zou erop kunnen gaan zitten, maar dat kan ik thuis ook. Wát precies maakt die stoel tot kunst? Er moet wel een verhaal achter zitten. Realisme in de kunst is verdacht. Als ik een stukje schrijf over een man die in een bronzen replica van een rieten stoel zit dan kom ik er niet mee weg om die stoel verder maar een stoel te laten.

Ik schrijf nooit zomaar iets. Ook al is het zo.

Even later lees ik de titel van het kunstwerk: Proposal for Monument to Huey Newton at Alameda Country Courthouse, Oakland, CA. Kijk eens aan. Dat is een verhaal op zich! Niettemin, wie is Huey Newton ook maar weer? Al slaat U me dood. Google leert mij dat hij de stichter en ‘minister of defence’ van de Black Panthers was. En plots zie ik hem zitten op de stoel.

Juist. Freedom, dus.

Een voorbeeld van kunst die niet zonder woorden kan, en daar heb ik het niet zo op. De stoel zit mij dwars. Nu kan men wel stellen dat ik door Sam Durant (de maker van de stoel) op Huey Newton ben gewezen, maar kom op zeg, kunst is toch zeker wel méér dan een raadseltje? De realistische benadering – ‘kunst is net als het leven betekenisloos’ – is voor mij even onbevredigend als de noodzaak van tekst en uitleg.

Ik wil het allebei: het onzegbare én het verhaal. Mijn gedachten gaan terug naar Den Haag Sculptuur 2006, toen ik pril verliefd tussen de beelden van Fernando Botero liep. Ja, dát was mooi!