Glazige ogen in een ook verder vrijwel uitdrukkingsloos gezicht, het vel strak over de schedel gespannen, de kruin een dorre vlakte waarop het vaalblonde haar niet echt meer groeien wil, jukbeenderen die bijna door de huid heen prikken, de wangen ingevallen: deze man heeft een voorschot op de dood genomen, hoewel hij nog geen twee jaar ouder is dan ik. Hij zit tegenover me, en is mijn baas.

Uit het kleine hoofd komen grote woorden gevallen, die vervolgens bewegingloos op tafel blijven liggen. Over de crisis en meer wat mij niet interesseert. Dat er barre tijden komen, voor iedereen, en dus ook voor mij. De monotone cadans verdooft mijn zintuigen, en mijn gedachten dwalen af. Zou iemand zo humorloos en seksloos als hij (hooguit zijn lachje is stijf) überhaupt wel weten wat passie is?

Ik ken hem niet.

Hij kent mij evenmin, natuurlijk, maar hij is wel degene die mij beoordeelt, die mij weegt en te licht bevindt. Hij verhoogt mijn salaris niet. Het bevreemdt me meer dan dat het me verontrust, deze gang van zaken, zo is het immers altijd al geweest. Ook ik loop niet te koop met mijn gevoel, laat staan dat hij ervoor betaalt. Net als hij ben ik deel van het systeem, een niksje in een ongrijpbaar geheel.

Zomaar opeens geef ik me over aan een dagdroom van een nacht met mijn muze, in schril contrast met het geneuzel van mijn baas. Terwijl hij het heeft over Key Performance Indicators, vrij ik met mijn godin. De situatie is dermate absurd, dat ik het uitproest. Mijn slappe lach legt hem het zwijgen op.

Ook voor volgend jaar voorzie ik een loonstop.