In Vil­le­fran­che de Rou­er­gue werd mij een sprook­je ver­teld. Het ging over een man die een vrouw ten hu­we­lijk vroeg, 28 jaar nadat hij haar ver­la­ten had. In de tus­sen­tijd zag hij haar twee keer moe­der wor­den, zij hem drie keer vader. Eén roe­rig jaar waren ze samen ge­weest, en dat was dan dat. Ze zou­den vrien­den blij­ven, maar meer ook niet. Op zijn zes­tig­ste stop­te de man met wer­ken en stort­te hij zich in het avon­tuur: hij kocht een leeg­staand bad­huis en ver­bouw­de dat ei­gen­han­dig tot pa­leis­je. Daar­na no­dig­de hij zijn jeugd­vrien­din uit, en zei haar dat hij haar niet meer wilde laten gaan. Bri­git­te, want zo heet­te de vrouw in kwes­tie, ver­tel­de me dit alles stra­lend. Ze barst­te bijna uit haar vel­le­tje van geluk.

Twee ge­leef­de le­vens, met alle hoog­te- en diep­te­pun­ten van dien, en dan pas samen. Mooi vond ik dat. Niet voor het meis­je had deze man ge­ko­zen, maar voor de vrouw die zij ge­wor­den was, de vrouw wier ogen fon­kel­den van leven en van lust. Mijn ge­dach­ten dwaal­den af. “Had ik je maar 10 jaar eer­der ont­moet”, ver­zucht­te ik mijn meis­je eens in een zwak mo­ment. Wat een ont­ken­ning van mijn eigen geluk! Had ik haar 10 jaar eer­der ont­moet dan was ze nu ie­mand an­ders ge­weest. En wie weet of onze ba­ga­ge dan toe­rei­kend was voor deze droom, in Vil­le­fran­che de Rou­er­gue. Op 5 sep­tem­ber trou­wen ze, Erick en Bri­git­te.