Toen ik twaalf was be­greep ik niet veel van meis­jes van twaalf. Nu ik geen twaalf meer ben ei­gen­lijk ook niet. U, die mis­schien zelf ooit meis­je van twaalf is ge­weest, moet het mij maar ver­tel­len: wat gaat er toch in die hoofd­jes om?

Af­ge­lo­pen za­ter­dag stond ik voor het eerst voor een klas­je van deze meis­jes, in de sport­hal, om ze te leren vol­ley­bal­len. Omdat ik één keer te wei­nig nee heb ge­zegd mag ik mij ko­mend sei­zoen trai­ner noe­men. In mijn ogen had­den ze het slech­ter kun­nen tref­fen, maar maak dat die meis­jes maar eens wijs. Ster­ker nog, maak ze wat dan ook maar eens wijs: hoe je vol­ley­bal speelt, bij­voor­beeld. Leg ik ze iets uit, zijn ze het na een paar mi­nu­ten al weer ver­ge­ten. Wat even goed ging, gaat van­zelf weer fout.

Nou moet U niet den­ken dat ik er geen lol aan be­leef, aan mijn trai­ner­schap, want dat is tot mijn eigen ver­ras­sing dus wél het geval. Het is al­leen dat ik die meis­jes niet be­grijp. Maar mis­schien zie ik het he­le­maal ver­keerd: mis­schien be­grijp ik die meis­jes wel, maar be­grij­pen zij mij niet. Er zijn im­mers wel meer men­sen die mij niet be­grij­pen, dus waar­om zij wel?

De vol­gen­de keer het blok­je ele­men­tai­re na­tuur­kun­de en de wet­ten van New­ton maar ach­ter­we­ge laten, en ze zon­der re­ken­ma­chi­ne laten slaan. Eens kij­ken of dat helpt.