Nu we het dan toch over geluk hebben, doe mij maar een fiets, de zon en de eenzaamheid van de hollandse polder. Uw held begaf zich hedenmiddag per tweewieler door stiltegebied, en werd daar herboren. Niets minder dan dat.

De geest is ziek, maar laat ‘m dan tenminste in een gezond lichaam huizen. Deze gedachte deed mij grijpen naar het stalen ros, dat ik direkt daarna de sporen gaf. Nu is het zo dat mijn lichaam slechts zelden terugdeinst voor wat inspanning, getraind als het reeds is, zodat lijf en fiets alras één werden, ademhaling zich evenredig met de rondgang der trappers versnelde, en het door mijn aderen knallende bloed nu eindelijk wél in staat bleek mijn hersenen van zuurstof te voorzien.

De remmen dichtknijpend vind ik mij plotseling, ontdaan van drukte en binnenstad, in de stille leegte van groen en strakblauw. In de sloot naast weiland en koe dump ik al mijn nodeloze onzekerheid. Ik zuig mijn longen vol gezonde arrogantie, vast van plan deze de komende tijd bij hen die ik het waard acht in het gezicht te blazen. Mijn god, ik heb er weer zin in!

De tocht vervolgt zich. Mijn lucide hoofd vermengt de spontaan in mijn gedachten opdoemende beelden met de omgeving die ik waarneem. Driehoeken, ik zie driehoeken, heel veel. Op de punten van iedere driehoek de woorden vriendschap, liefde en lust. De driehoeken vervagen en maken plaats voor mensen. Hand in hand. Kussend. Minnend. Weilanden vol.

En plop. Weg zijn ze. Ik lach als ik besef dat het er weer is. De kracht om de wereld om te buigen. Om alles naar believen een plaats te geven, de ordening weer even hard in twijfel te trekken, en vervolgens opnieuw te beginnen.

Dieren gapen mij aan, en ik gaap grinnikend terug. De stilte is verpletterend, en voedt. Ik zie weer details. Eindelijk.

Na anderhalf uur eindigt de tour. Ik bereik de stad, en bevind me als vanouds tussen de mensen. Ze kijken schichtig langs me heen. Zien me niet. En ik. Ik kijk dwars door ze heen. En zie alles.