“Geweld begint waar de hersens eindigen”, dacht ik nog, toen ik met een bijl Mijnheer Lijstje’s rechterhersenhelft definitief van de linker scheidde. De pijn van de dolk die hij mij eerder in de rug had gestoken bleef nazingen. Ik kon er net niet bij. En weer was er opeens de stilte. Slow motion. Het was een komisch gezicht, Mijnheer Lijstje verbaasd wankelend met het handvat van het bijltje schuin uit z’n hoofd. Zowel hij als ik hadden er overigens al eerder mee gehakt. Waar een goedmoedig kibbelen al niet in ontaarden kan.
Ziedaar het antwoord op Uw vraag wat er met Mijnheer Lijstje aan de hand is.
Mist U hem overigens? Dat is dan weer mijn vraag. Een confronterende vraag ook, gezien het antwoord drieletterig en daarmee niet zo plezierig voor de persoon in kwestie zou kunnen zijn.
Wellicht heeft U Uzelf ooit ook weleens afgevraagd of U gemist zult worden wanneer U er niet meer bent. Niet weinig mensen slaat de angst om het hart bij de gedachte dat ze, inderdaad, niet gemist zullen worden. Over de doden niets dan goeds, hoor ik iemand al zeggen. Maar van die dooddoener wil ik natuurlijk niet horen. Dat is te gemakkelijk.
Geweld. Het leidt maar zelden tot oplossingen. Erger nog, terugdraaien is onmogelijk.
En dat is dus precies de pest aan gedane zaken. Ze nemen geen keer.
_mikzlog
U heeft blijkbaar naast de de boekjes “Bijt van U af!”, deel 1 en 2, en “Assertiviteit voor dummies”, ook de boekjes over conflicthantering verbrandt.
Ik vond mijnheer Lijstje zijn reacties toch al niet meer leuk. Dat is bij deze dus mooi opgelost.
Past u ook even de tekst aan de linkerkant aan? Aan mijnheer Lijstje vragen wie hij is, zit er denk ik nu niet meer in.
Hoe loopt u er trouwens bij, zo met een dolk in de rug? Dat zal toch ook enige vertraging in de bewegingen geven, mag ik zo aannemen.
Zie het als een keiharde vorm van communicatie waarbij de een blijkbaar beter vaardig is dan de ander. De diverse pijnsignalen vervangen het gehoor waarbij de verbale kwaliteiten kunnen worden vergeleken met fysieke conditie.
Net als schelden lucht het op!
So!
Ik hoop maar dat, na de brute amputatie van de rechterhelft (of linkerhelft, daar wil ik vanaf zijn), de overgebleven helft van dit illustere duo niet omvalt wegens gebrek aan evenwicht..? ;)
Lieve lezertjes,
Op pijnlijke wijze wordt nu duidelijk dat mIKe geestelijk niet helemaal gezond is. Ik ben gewoon even op vakantie, in New York City. Het is weer prachtig, Central Park, de auto’s op de FDR honderd meter onder je kijkend vanuit de subway-trein over de Brooklyn Bridge, de gebouwen boven je. Lang leve de New Yorkers. Geen kwartje betalen als je wilt plassen, uitgebluste mensen in de subway, professionele bediening in de restaurants, geen Amsterdams gekanker (zoals ik hier nu doe). Een echte stad!!!!
En in mIKe zijn oververhitte fantasie worden er dolken in ruggen gestoken, en bijltjes tussen hersendelen geplaatst. Alleen omdat hij mijn reacties mist. Ik lees natuurlijk wel de reacties, over hier, maar vond het niet nodig te reageren. Nu meen ik toch even een uitzondering te moeten maken. Zo zie je maar dat het toch ook belangrijk is om iets naast je weblog en je duffe baan te hebben. Want anders word je er wel erg afhankelijk van. Om mIKe uit zijn paniek-wervelwind te halen, dus deze reactie. Tevens is het een poging het niveau van de reacties weer een beetje op te krikken. Het spijt me Roseliek, je zult het nog even met me moeten doen.
Oh ja, en ik vind het helemaal niet erg om niet gemist te worden. Het zal me aan mijn reet roesten. Energieke, op de toekomst gerichte mensen zoals ik missen het gemist worden niet. Haal mij maar weg daar aan de linkerkant, dan is Roseliek ook weer blij.
Zo, en nu nog eens even proberen de reacties op mIKe zijn stukjes te ontcijferen. Dat is een klus op zich.
Got to go now!!! See you later, alligator.
Mijnheer Lijstje, als ik het goed begrijp, probeert u het niveau van de reacties op te krikken met de woorden: “See you later, alligator.”?
Ik weet niet welk beeld u heeft over het niveau van de reacties die gegeven worden, maar dat moet wel erg laag zijn.
Mevrouw Roseliek, ik heb eventueel nog wel een bijltje te leen.
Overigens ben ik inderdaad, zoals de heer Lijstje vermeldt, geestelijk niet helemaal gezond. Dat is echter geen geheim, eerder een waarheid als een koe. U leest mij, en U weet. Of zou moeten weten. Het zegt eigenlijk ook wel wat over U, waarde lezer, dat U zich verlaagt tot het lezen van dit log.
De meeste mensen haken normaalgesproken al snel af. Een of twee postjes worden gelezen om hier vervolgens nooit meer weer te keren. En wie kan ze ongelijk geven? Ik niet.
Mijnheer Lijstje daarentegen heeft ondertussen een aardige staat van dienst. Al een eeuwigheid waart hij hier rond. Soms denk ik daarom wel eens dat hij geestelijk nog ongezonder is dan ikzelf. En ja, als hij dan even niets van zich laat horen dan ga je je toch zorgen maken, hè? Net zoals Mijnheer Lijstje zich zorgen zou maken als ik het bijltje er bij neer zou gooien.
(qua staat van dienst mag Dr.D eigenlijk ook niet onvermeld blijven doch het zal wellicht eerder een beroepsmatige interesse zijn wat hem drijft)
Wat een rare sfeer hangt er hier. Waar ben ik eigenlijk? Het is kil en donker en met beide handen hou ik mijn beide door mIKe van elkaar gekliefde hersenhelften tegen elkaar gedrukt zodat ik blijf leven. Ik weet dat zodra ik mijn handen van mijn hoofd haal, linker en rechter hersenhelften als bloemkolen op de grond zullen vallen en ik hoogstens nog drie seconden zal leven, totdat de zuurstof op zal zijn.
Wat is mIKe van plan? Ben ik de derde proefpersoon in de reeks wrange experimenten? (zie ‘Beeldvorming’). Waar gaat dit heen. Waar is iedereen? Hoe geestelijk ongezond ben ik? Is dit een soort Matrix?? Word ik opgeofferd door mIKe?
Waar ben ik? Ik dacht dat ik in New York was. Maar is dat slechts schijn? Of laat mIKe me denken dat ik daar ben. mIKe, wie ben je? Waar ben je? Of krijg ik nu weer een scheldkannonade over me heen omdat ik dit vraag? Tranen wellen op. Er was een tijd dat ik grip op alles had, maar dat lijkt helemaal verdwenen.
En dan komt er een lief zacht konijntje binnengehuppeld dat graag gestreeld wil worden. Dat heeft mIKe geregeld. Ik weet het zeker. Hij is toch een goeie gozer. Het konijntje komt naar me toe. Ik strek mijn handen uit om het te aaien en besef dan dat dat niet………………
Nooit je handen uitsteken naar vreemde konijntjes.