In de lift van de bibliotheek drukte hij op zes, en voelde zich prompt daarop zwaarder worden. De afdeling wijsbegeerte kwam razendsnel dichterbij, en even later liep hij zich verloren, ergens tussen de 17e en 18e eeuw. Wijsbegeerte, die naam had hij nooit begrepen. Alsof begeren te leren valt.

Doodse stilte hier, alleen de boeken spraken. Ergens tintelde er iets. Hij stelde zich het meisje voor dat ooit hém zou lezen. Begerig naar de jongen achter de woorden. Misschien leest ze wel in bed.

Vanuit zijn binnenzak haalde hij een brief tevoorschijn, voor haar. Na enig zoeken vond hij een boek dat hij bij haar vond passen. Hij keek naar de brief. Tastbaar, net als de hand die ‘m vasthield, zijn hand. Het meisje was fictie, alleen in gedachten kon hij haar aanraken. Hij stopte de brief halverwege het boek. Ze zou hem wel vinden, ooit. Dan zou hij fictie zijn, de brief bleef hoe dan ook echt.

Tien minuten later bracht de lift hem lichtgewicht terug op aarde.