“Kijk, wat ik wil is iets nieuws”, denkt het webloggertje. Keer op keer zet hij zich achter zijn toetsenbord met deze gedachte. Vol goede moed begint hij, altijd faalt hij, om uiteindelijk zijn stukje moedeloos te plaatsen. Zijn zucht naar vernieuwing is in een herhalingsoefening ontaard.
Hij schrijft niet meer voor zichzelf, maar voor de lezer. “Maar zo is het toch ook?”, denkt het webloggertje halfslachtig, “Schreef ik voor mezelf dan gebruikte ik wel pen en papier. Ik zit hier om de lezer te behagen.” En terwijl hij dit denkt walgt hij van zichzelf.
Ooit begon hij enthousiast. “Straks als ik 62 ben, en ik mijn halve leven op een weblog heb staan, moet je dan eens zien. De volmaakte beschrijving van een mens in al zijn facetten. In tegenstelling tot de beschrijving van een volmaakt mens, vlak en onecht, zoals wel vaker in de literatuur. Dit zal anders zijn. Er mag niets verbloemd worden.”
Met weemoed denkt hij terug aan de periode voor zijn weblog. Toen hij schriften vulde met gedachten. Jaren lang. Stapels schriften, door niemand gelezen. Af en toe slaat hij er nog eentje open, en leest fragmenten. Over hunkeringen. Frustraties. Twijfels. Over hem. Zaken die hij nimmer onverbloemd op het internet zou plaatsen.
Met de hem eigen, onnavolgbare redeneertrant denkt het webloggertje na al deze mismoedigheid: “Graag wil ik vernieuwen. Dit leidt echter tot herhalingen. Laat ik het omdraaien. Ik kan mijzelf beter bewust herhalen. Dat leidt dan ongetwijfeld tot iets nieuws.”
Het is geen revolutie, maar toch. En het webloggertje plaatst zijn volgend stukje, moe als hij is.
_mikzlog
Zeg webloggertje, waarom scan je die schriften niet in, en begin je nog een log, echt anoniem, niemand vertellen en kijk je wat er gebeurt? Heel wat beter dan het dagboek van die 2 Utrechtse studentes.
Heeft u dat ook dat wanneer u naar een herhaling kijkt u iets anders ziet?
zet het anders maar even op pauze
Gezien de eenvoudig te maken constatering dat communicatie, en daar bent u tenslotte mee bezig, immer een wederkerige toestand is, zou u natuurlijk ook kunnen proberen uw lezer zo gek te krijgen uw log op een, hmmm, wat meer, hmmm, hermeneutische wijze tot zich te laten komen… Dat scheelt zonder meer werk aan uw kant en kan bovendien, ook al aan uw zijde, nog wel eens tot verrassende inzichten leiden.
Zonder de lezer tekort te willen doen kan ik U zeggen dat het op dit moment reeds niet zelden voorkomt dat ik bij schrijven naar zaken refereer die slechts mij in detail bekend zijn, en de lezer ontgaan. Vanzelfsprekend zou ik de graad van abstractie wel wat kunnen opschroeven, zoals U suggereert, heer Stoethaspel. In hoeverre de lezer de huidige teksten hermeneutisch tot zich nemen wil, kan ik niet inschatten. Vaak is het momenteel toch ook weer diezelfde lezer die mij blij weet te verrassen met een interpretatie die ik niet gezien, laat staan bedoeld, had.
Of de lezer geïnteresseerd is in mij als persoon, dat weet ik niet, en waag ik zelfs zo nu en dan te betwijfelen. De vraag die zich aandient is feitelijk of ik gehoord wil worden, of dat ik aan spreken genoeg heb. Of ik de lezer (of nu ja, die paar die er zijn) wil verliezen door voor hem of haar ondoorzichtiger, maar voor mezelf explicieter, te worden, daar heb ik nu nog zo mijn aarzelingen bij.
Doch wie weet hoe dit log evolueren zal.