“Verveelt U zich weleens?”
“Nooit.”
“Wat doet U dan zoal?”
“Ik verwerkelijk mezelf, Mijnheer. Dat is wat ik doe.”
Van alle persoonlijkheidstheorieën is die van Maslow zeer zeker niet de minst bekoorlijke. Verbazend herkenbaar komt mij zijn beschrijving van de self-actualizer voor. Bijna te mooi om waar te zijn.
Ofschoon ik Maslow geen volledigheid hoor pretenderen, bekruipt mij bij dit soort theorieën vrijwel altijd het gevoel dat er iets ontbreekt, zonder dat ik in staat ben het aan te wijzen. Het zal wellicht een aan exacte wetenschap geliëerde verdwazing mijnerzijds zijn. Veel zorgen maak ik mij hier verder ook niet om, daar een sluitend verhaal over het algemeen toch buiten de werkelijkheid staat.
Zou het nu een zeker gevoel van ijdelheid zijn dat mij doet sympathiseren met deze theorie, of is de kern van waarheid toch onmiskenbaar?
_mikzlog
Niemand wil dat niet! Tenminste.. als self-actualizer bevind je je niet bepaald in slecht gezelschap. Maak me alleen wel wat zorgen om dat “loss of humor”.. zou dat wat te sturen zijn of komt dat maar zo op de meest ongelegen momenten?
Vreemd genoeg wordt voor mij altijd de bodem onder een dergelijke theorie uitgeslagen juist op het moment dat de theorie door de uiteenzetter zelf op zijn eigen persoon van toepassing wordt geacht.
Ik noem in dit verband ook de vrijdenker F. Nietschze. Die had er ook een handje van. Of Jan Cremer.
IJdelheid dus…
@dimitri: ik begrijp je niet.
Ik zit me maar steeds af te vragen aan welke Maslow-laag de dakloze uit het vorige stukje zijn 80 cent besteed heeft.
@robtheblob: Geen zorgen. Soms ben ik bloedserieus, maar daar kan ik dan meestal wel weer smakelijk om lachen.
Ik heb weleens hardop gelachen om een idee van mijzelf.
Dat was een vrij serieuze zaak.
Self-actualization roept alweer associaties op aan een begrip van ome Jung — alweer een mooie — ‘individuatie’. In tegenstelling tot uw gevoel, vind ik dat Mr. Maslow veel te hard zijn best doet een intuïtief begrip exact vast te leggen, als wou hij de wiskundige formule ontdekken die een self-actualizer typeert. y= f (D-E)³, of zoiets en dat op basis van een uitermate kleine steekproef. In sommige materies is vaagheid een sterkte. Maar dat is natuurlijk de bescheiden mening van iemand van de overige 98% — nu nog tenminste…
Dank voor Uw reactie, Inge. Het is een sterk argument dat U naar voren brengt, als U zegt dat een intuïtief begrip, zoals bijvoorbeeld de self-actualizer, lastig exact is vast te leggen, en dat men dat daarom maar beter kan laten. Ook de opmerking over de ‘uitermate kleine steekproef’ waar U naar refereert snijdt hout.
Persoonlijk heb ik veel te vaak de neiging om zaken exact vast te *willen* leggen. Ik zeg willen, omdat het ten eerste vaak niet lukt en omdat ik er daarnaast, net als U, diep van binnen van overtuigd ben dat het een misvatting is te denken dat alles exact vast te leggen is. De drang blijft echter bestaan.
Theorieën en theorietjes als deze bekoren mij in eerste oogopslag vaak omdat ze ‘houvast’ lijken te geven. En misschien dus ook wel omdat ze de wereld exact willen weergeven. De ijdelheid die ik noemde is wellicht niet heel ver bezijden de waarheid. Ik herkende mijzelf in een aantal, zeer basale, karaktereigenschappen die werden genoemd, en zoiets spreekt gevoelsmatig aan.
Over Uw zin ‘In sommige materies is vaagheid een sterkte’ moet ik nog even nadenken. Het is namelijk een heel andere insteek dan ‘In sommige materies is exactheid te hoog gegrepen’.
Zoals al eerder gezegd, ik moest eens wat van Jung tot mij nemen. Vooralsnog associeer ik hem voornamelijk met U, en ik weet niet of U daar gelukkig mee bent.
Ik heb Jung heel graag tot mij genomen, zij het met mondjesmaat. En dat is mij uitermate bevallen. Geen evidentie. Een paar jaar geleden had ik hem voorzeker van de hand gedaan als zweverig gezwets. U weze dus bij deze gewaarschuwd.
Verder kan ik U verzekeren dat ik poog de invloed van uw associaties op mijn geluk beperkt te houden, zoals het een self-actualizer betaamt? ;-)