Iets tastbaars maken geeft voldoening. Weet ik uit ervaring. Middenin een rigoureuze verbouwing van het huis ken ik gelukzalige momenten. Wanneer ik een nieuwe kraan opendraai na de waterleiding te hebben verlegd en er komt daadwerkelijk water uit, dan springt mijn hart open. Niet dat U nu denkt dat ik vreselijk handig ben. Integendeel, zou ik bijna willen zeggen.
Naast gelukzaligheid heerst er namelijk ook af en toe diepe ellende. Soms denk ik wel eens dat mijn blijheid slechts boven water komt wanneer er iets is afgerond. Als ik niet langer hoef te stuntelen met baco of accutol. Toch durf ik te beweren dat echte onhandigheid tussen de oren zit. Hij die zegt dat iets te moeilijk is om zelf te doen, heeft het meestal niet geprobeerd.
Anders wordt het wanneer er toeschouwers zijn. In dat geval bekruipt mij niet zelden een onverklaarbare nervositeit. En gaan er dingen fout. Wanneer men mij op de vingers kijkt, dan wil ik er nog weleens op slaan.
Ik kon dan ook niet anders dan sympathiseren met de man met schrijfangst, over wie ik gisteren een documentaire zag. Wanneer hij iets op papier wilde zetten terwijl er iemand toekeek, kreeg hij onmiddellijk een black-out en kwam er geen letter meer uit zijn pen. Het invullen van een formulier aan een balie was daardoor bijvoorbeeld een onmogelijke opgaaf. De angst beheerste zijn gedachten, en de man was voortdurend bezig situaties te vermijden waarin hij zou moeten schrijven. Gruwelijk.
Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik me wat schrijven betreft iets zekerder voel. Niettemin moet ook ik er niet aan denken dat er iemand meekijkt terwijl ik hier een stukje schrijf. Er zouden vermoedelijk erg weinig updates komen. Hoe dat komt, ik weet het niet. Het schrijfproces is wellicht iets veel te intiems om te delen. En dat terwijl het mij aan kijkers vooralsnog niet ontbreekt. Maar zij zien slechts eindresultaten. Gelukzalige momenten.
_mikzlog
Ben je dan ook zo iemand die absolute stilte van medemensen moet hebben als hij op de wc zit? Dat was de eerste vraag die in me opkwam, maar nu ik hem lees weet ik niet zo goed of ik er uberhaupt antwoord op wil hebben eigenlijk :)
Een mooie insteek, robtheblob! Ook op het toilet ervaar ik bij tijd en wijle gelukzalige momenten. Het liefst alleen, inderdaad. Maar stil hoeft het niet te zijn.
Qua schrijven doelde ik op met name op het schaven. Als een stukje eigenlijk al af is, wil ik nog weleens beschamend lang zitten dubben over een zinsconstructie of zelfs een enkel woord. Toch geniet ik ook daar, anders dan bij het klussen, wel degelijk van.
Miereneuken? Neen! Mierenneuken, Mijnheer, met twee ennen.
Volgens mij is het een universeel verschijnsel mIKe. Als je met een creatie bezig bent, als je aan het nadenken bent, overwegen, uitproberen, schrapt, toevoegt, experimenteert, het niet meer ziet zitten, opnieuw begint, later de eerste keer poging toch beter vond, kwaad wordt, begint te schelden, dingen weggooit, etc, dan is het laatste waar je op zit te wachten iemand die mee zit te gluren, iemand die er niets mee te maken heeft. Opzouten, als het af is mag je het zien, eerder niet, bemoeial.
Op het tiolet geldt dat ook, zeker in Nederland, waar de toiletpotten er op gemaakt zijn om je creatie te laten zien, de beroemde presenteerschaal.
Daarom zijn freestylers dus ook zulke geprezen lui: terplekke het perfecte neerzetten. Mooi is dat.