Ik ben niet handig, mijn waarde, ik ben tweehandig. Dat zit namelijk zo, een jaar of vijf geleden oefende ik mij noodgedwongen in het bewegen van de muis met zowel de rechter- als de linkerhand. Het herhaaldelijk aanspannen van de spieren aan alleen de rechterzijde werd mij teveel. Afwisseling bleek mijn redding, en zo ontwikkelde links zich tot het niveau van rechts.

En niet alleen achter de computer maak ik gebruik van links. U kunt zich ongetwijfeld tal van andere zaken voorstellen die normaalgesproken slechts met de rechterhand worden gedaan. Al naar gelang mijn bui doet nu mijn linkerhand het vuile werk. Erg prettig, moet ik zeggen.

Vooraleer ik verder inga op mijn handigheid, poneer ik de volgende stelling: zonder externe factoren kent een mens geen twijfel. U mag het hiermee eens zijn of niet, de kern van waarheid zal U natuurlijk niet ontgaan. Een idee wordt slechts aan het wankelen gebracht, doordat men iets waarneemt wat dat idee logenstraft, óf doordat een ander U met zijn idee op een dwaalspoor brengt.

Zo was ik er als kleine jongen bijvoorbeeld van overtuigd dat ik best handig was. Mijn omgeving dacht daar anders over. Losse opmerkingen, soms onschuldig genoeg, deden de twijfel knagen, en uiteindelijk geloofde ik ook zelf in mijn onhandigheid. De een is goed met zijn hoofd, de ander met zijn handen. Een mens moet immers zijn beperkingen kennen. Zo koos ik voor het hoofd, en verloor het vertrouwen in de handen. Ten onrechte natuurlijk, maar het kwaad was reeds geschied.

Wellicht bent U bekend met het feit dat ik heden ten dage menig vrij uur in het verbouwen van mijn huis steek. Zoniet, dan kent U ze vast wel, die figuren die een oud pand betrekken, en vervolgens jarenlang bezig zijn om daar een paleisje van te maken, als dat er ooit al van komt. Welnu, zo’n armzalige ben ik.

Dat ik het er hier niet vaak over heb, heeft te maken met ruimte.

Eenieder wordt omgeven door meerdere ruimtes, vier stuks in totaal, zo las ik gisteren ergens. Het gaat met name om de intieme, de persoonlijke, de sociale en de publieke ruimte. Al naar gelang de (gespreks)partner wordt er vrijwel ongemerkt een grens gesteld. Zo staat U slechts een enkeling – of niemand – toe Uw intieme ruimte te betreden, of althans, dat mag ik hopen. En dat, terwijl Uw sociale ruimte allicht meer bezoekers kent. U kunt zich wel voorstellen dat ik er soms moeite mee heb het persoonlijke de publieke ruimte in te slingeren, en dergelijks daarom dus maar liever voor mij hou.

Met U heeft dit laatste overigens niets van doen, mijn waarde, maar dat begrijpt U. De publieke ruimte is van iedereen, en vreemd genoeg kan dát juist zorgen baren.

Hoe dan ook, ik verbouw dus. Al jaren. Men leert al doende, en waar ik mij eerst onzeker voelde, houdt nu niets, behalve vermoeidheid, mij tegen. Waterleiding, riolering, elektra, vloer of tussenwand, ik draai er mijn hand niet meer voor om.

Afgelopen weekend hield ik mij met het nobele schilderwerk bezig. De kenner merkt op dat de arbeid vordert, gezien men niet verft eer een ruimte af is. Nu ja, ik schilderde, zoals gezegd. En al bezig zag ik mijzelf de kwast overpakken van rechts naar links, en weer terug, als was het een muis. Even was ik me bewust van mijn tweehandigheid, en dat deed goed. Een tevreden moment. Een piekje tussen de dalletjes, welke laatsten overigens buiten de verbouwing vallen.

  1. elfjetwaalfje zegt op 21 juni 2004:

    tweehandig schilderen, mmm.
    mIKelangelo ?

  2. bonsai zegt op 22 juni 2004:

    Tweehandig schilderen,elfje?
    Daar draai je toch gewoon je hand voor om!

  3. Mijnheer Lijstje zegt op 25 juni 2004:

    Ik zou dan wel gelijk de commentaarmogelijkheid bij alle postjes uitzetten!

  4. Liesan zegt op 25 juni 2004:

    Eigenlijk niet nee, in het bijzonder niet als de desbetreffende logger zich bewust heeft bezig gehouden met de eventuele stoerheid van dat uitzetten. Wat niet wegneemt dat hij die reactiemogelijkheid wel uit mag zetten hoor. Ik lees zowiezo meer dan ik reageer.
    Aan de andere kant doet het weghalen iets af aan de charme van zo’n weblog, in het bijzonder de commentaren die hier geleverd worden zijn minstens evenveel waard als de stukjes.

  5. Inge zegt op 25 juni 2004:

    Na de nopjes ook nog eens de pedalen kwijt? :)

    Stoerheid dient trouwens juist gedoseerd te zijn, als met zout op patatten. Te weinig en het smaakt naar niets, teveel en het is niet te vreten.

  6. mIKe zegt op 25 juni 2004:

    @Mijnheer Lijstje: Dat durf ik niet.

    @Liesan: Uw laatste zin is raak. Vooral dat woordje ‘minstens’. Maar U heeft gelijk, ook ik heb het grootste plezier bij het lezen van de reacties alhier. Zonder klef te willen worden, moet ik zeggen dat iedere reactie mij vervult met een warm gevoel van dankbaarheid.

    Daarnaast, wat is een mens zonder commentaar?

    Bah. Eigenlijk heb ik al weer spijt van dat stukje van vandaag. Schofterig, dat is het. Richting U. Maar ja, voor terugdraaien is het nu te laat, dat zou werkelijk het tegenovergestelde van stoer zijn. Volgende keer beter.

    @Inge: U neemt mij vanzelfsprekend met een korreltje stoerheid?

  7. elfjetwaalfje zegt op 25 juni 2004:

    na de nopjes, de pedalen, de kluts, … de reacties kwijt
    wat volgt is stilte ?
    oorverdovende stilte !

  8. Willem zegt op 26 juni 2004:

    >voor terugdraaien is het nu te laat, dat zou werkelijk het tegenovergestelde van stoer zijn.

    Dat zou juist extra stoer zijn.

  9. bonsai zegt op 26 juni 2004:

    reactie uitschakelen?
    stoer?
    zelfkastijding!

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *