Deze jongen heeft ooit de boot gemist. De sms-boot wel te verstaan. U zult het misschien niet geloven, maar ik ben dus niet in alles zo handig als ik eruitzie. Neem nou de kunst van het versturen van berichtjes per mobiele telefoon. Daar heeft ondergetekende het maar moeilijk mee.
Omdat ik er nooit het nut van inzag, hield ik mij er altijd verre van. En dat wreekt zich nu. Niet zo heel lang geleden – ik dobberde moederziel alleen op mijn vlotje rond – ontving ik zomaar een berichtje. Van de sms-boot. Vervelend genoeg vond ik het nog leuk ook. Het deed me wat. Er werd aan mij gedacht.
U, die natuurlijk al tijden op die boot vaart, kunt mij vast wel vertellen hoe het moet, en wat normaal is. Zo ben ik bijvoorbeeld benieuwd hoeveel van die tekstjes er op een gemiddelde dag bij een gemiddeld mens doorheen gaan. Twee, tien, honderd?
En dan zijn er nog de meer ethische kwesties. Kun je een sms’je onbeantwoord laten, zonder onbeleefd te zijn? Is zo’n tekstje op te vatten als (on)gewenste intimiteit, of is er niets speciaals aan? Zijn er tijdstippen waarop men beter niet kan sms’en? Is er überhaupt een etiquette?
Of, maar dat zal wel niet, bestaat er helemaal geen boot, en dobbert ook U moederziel alleen rond op een vlotje?
_mikzlog
Jaja! Dit is dé vraag van de verliefde dertiger, volgens mij… Vorige week nog over gehad!
Ik ben drie jaar geleden aan boord gegaan van de Sms Schuit na jarenlang met een verstokte vooruitgangsweigeraar te zijn geweest, een periode waarin weinig werd gemaild en al helemaal niet gesmst. Handgeschreven kaartjes en brieven werden over en weer gevlogen door postduiven.
En dan, inenen: piep-piep. Een smsje! Help! Hoe gaat dat dan? Ik ben er maanden zeeziek van geweest. Oh, als ik er alleen al aan terugdenk, word ik bijkans gek! Van verliefdheid, van onzekerheid, onhandigheid etc. etc. Het wachten op een antwoord (ja! altijd metéén terugsmsen, behalve als je de persoon in kwestie liever kwijt dan rijk bent), het honderd keer overlezen van een concept-smsje (kan dit zo? is het luchtig, origineel, intelligent, geil en grappig genoeg en dat IN DRIE WOORDEN?), het honderd keer overlezen van een ontvangen smsje (blozend, onzeker, hartstochtelijk boos), het wanhopig ongedaan willen maken van een nèt verstuurd smsje… Het middernachtelijk smsen, het halfheimelijk smsen op het werk, het smsen in de supermarkt…
Ik draaf door! En sms ook met ándere mensen, die misschien nog veel leuker zijn (de mensen én de smsjes). Tja. Maar toch. Toch is het verdomd Leeg In Mijn Mobiele Telefoon.
Ik wens u veel wijsheid en genot. En een sterke duim!
> Toch is het verdomd Leeg In Mijn Mobiele Telefoon.
Mijn waarde n., laat U alstublieft Uw mobiele nummer achter in de reacties alhier. Dan zal ik er hoogstpersoonlijk zorg voor dragen dat er aan die leegte een einde komt!
Ik verwachtte een dergelijke reactie, maar dan verdeeld over minstens 8 andere lezers. En toen verwachtte ik inderdaad een mobiel nummer.
Januari 2004. Mijn sms-ontmaagding.
Ik kan het nog steeds niet. Niet officieel, in elk geval. Het ware sms-lingo van afkortingen en kort&krachtig beheers ik niet. Kort&krachtig is sowieso niet mijn sterkste kant, zoals u weet.
Of men een sms beantwoordt hangt erg af van de afzender en het bericht zelf.
Berichtjes in de sfeer van ‘Ik hou van jou’ zijn meestal redelijk beantwoordings-waardig.
Berichtjes als ‘waar ben jij jij neemt niet op waar ben jij waarom neem jij niet op???’ zijn eenvoudig te beantwoorden met een uitgestoken tong, of een ’trut :-)’. X is te beantwoorden met X. Dat zijn soms de beste berichtjes, hoewel veertig cent voor één letter ogenschijnlijk weinig rendabel is.
Er zijn dagen geweest waarop ik honderd smsjes stuurde, aan dezelfde persoon.
Dat zijn hele foute, hele kostbare, hele euforische dagen geweest. Niet voor herhaling vatbaar. Euforie gaat ook vervelen, zodra Telfort er je op papier en in euri mee confronteert.
Voor wat betreft het tijdstip van smsen: dat is heel gevaarlijk.
Ik slaap met mijn telefoon onder mijn hoofdkussen, om de eenvoudige reden dat ik hem ook als wekker gebruik.
Zou mijn bericht-beltoon staan op PIEP-PIEP PIEP-PIEP!!!! – dan zou ik het een smser beslist niet in dank afnemen als hij om halfdrie ’s nachts zou berichten. X’jes of niet.
Maar waar iemand zijn mobiel bewaart en wat voor beltoon hij of zij heeft is niet te voorspellen. En of ik nou moord en brand zou schreeuwen om een verkeerde sms-actie of niet: uiteindelijk zijn de instellingen van mijn telefoon natuurlijk wel gewoon mijn eigen verantwoordelijkheid.
Overigens vind ik smsjes erg leuk. Hoe dan ook, wat voor inhoud ze ook hebben. Ook als ik ze niet beantwoord.
Juist om de terloopsheid ervan, het plotselinge en vluchtige. Inderdaad het gevoel: iemand denkt aan mij. Zomaar. Het is best een leuke gedachte zomaar en plotseling in iemands gedachte te zijn.
‘Hey you..!’
Gewoon, een knikje en een glimlach, een zachte groet.
Het heeft wat.
Oh en mocht U haar al liefhebben sms dan niet naar een vast nummer, daar werkt een ingeblikte dame die op zeer ijzige toon, ‘keer’ uitspreekt.
De sms is een geweldige uitvinding, maar ook daarbij steek ik mijn voorkeuren niet onder stoelen of banken. Ik hou van sms’jes die het juiste gebruik van hoofdletters en interpunctie tentoonspreiden en een foutieve schrijfwijze – sms-taal of niet – doet net zoveel pijn. Aan zakelijk sms’en heb ik een hekel. Er is iemand naar wie ik mooie woorden sms. Er is iemand naar wie ik grapjes sms. Boektitels. Och, wat hou ik van een welgeplaatst, vriendelijk, mooi sms’je. Ja, ik kan trots zijn op geslaagde sms’jes mijnerzijds en behoorlijk geroerd door sms’jes anderzijds.
Ik ben overigens een ster in het na een paar biertjes sms’en naar persoon A aan wie ik denk, terwijl ik juist persoon B wil sms’en dat ik aan persoon A denk. (Waarom zou ik dat willen? Ach, zo gaan die dingen.) Zo stond er laatst na de beschrijving van een grappig televisiemoment: ‘Ik probeer A te strikken.’ Ik wilde dat naar B sturen, maar ik stuurde het naar A. Van sms’en in verliefdtijd word ik onzeker en onrustig. Heel blij was ik dus ook toen ik uiteindelijk – maar niet meteen! – terugkreeg van A dat strikken heel legitiem was.
Maar! Toevoeging! Ik lees daar iets over handgeschreven kaartjes en brieven en die zijn oh zoveel waard. Ik schreef onlangs een brief. Het kwam mij voor dat die zo snel gedateerd was en ik deed ‘m dus maar in de bus in plaats van op de post. (O, de snelheid van e-mail.) Een brief dacht ik. Hij krijgt gewoon een brief van mij. Per sms liet hij vervolgens weten dat hij een heel mooie brief had gehad.
Geachte mIKe, als u nu iets dichterbij komt, fluister ik mijn nummer in uw oor.
(…)
Zo!
Trouwens, smsen is ook -vooral- Erg Fijn als je niet verliefd bent. Dan met vrienden, dat zij aan je denken en jij aan hen en dat je fluks met elkaar kunt delen dat bijvoorbeeld Bassie en Adriaan uit elkaar zijn. Of dat er een grote vrachtboot voorbij vaart met de naam ‘Verandering’. Hoe mooi dat is.
En natuurlijk de ouders! Die doen het ook:
”Hoi n. Ze zitten lekker op een terrasje aan de Maar. Ze denken aan lot. X”
Moraal: pas wel goed op met uw sneltoetsen!
SMS is, afgezien van het feit je tegenwoordig zo’n beetje een universitaire opleiding nodig hebt om een telefoon te bedienen, toch vooral een onderdeel van de communicatieterreur. Ik ken maar weinig mensen die in staat zijn een rinkelend mobieltje of een piepend binnenkomend sms-je te laten voor wat het is en er pas naar te gaan kijken op het moment dat de ontvanger dat zelf ook werkelijk wil.
En dan de inhoud…
Want hebben mensen in een normaal gesprek al vrijwel geen zinnig woord te zeggen, in de sms wordt het allemaal nog veel banaler. Ik heb ooit gedacht dat het goed was, dat SMS. Dan hielden mensen tenminste vaker hun kop dicht en het typen zou ze leren na te denken voor ze iets zeggen. Tegenwoordig typen vingers sneller een volzin op zo’n rottoetsenbordje dan men het getal 1 door vieren weet te delen.
‘ 1 door vieren delen’? Ik wist niet eens dat dat kon! Cool!
Maar genoeg geleuterd: zit net midden in een sms-vergadering en ik kan de overige 12 deelnemers niet te lang van mijn bijdragen (in volzinnen) verstoken laten…
Mijn waarde n., ik heb er helemaal niets van verstaan, maar dat drukt de pret nauwelijks. Stiekem genoot ik van de oorfluistering, wat U ook gezegd moge hebben. Het is misschien nog wel beter dan sms!
Terzijde wil ik U er nog wel op wijzen dat ik het woord verliefd in deze context nimmer in de mond heb genomen. Opdat U niets overhaast concludeert. Met wat U achter ’trouwens’ plakt komt U meer in de buurt van waar ik op doel.
@Puck: Een prachtverhaal! Werkelijk waar.
@jnnk: Hmm. Mooie woorden sms-en. Of mooie zinnen. Ik merk dat ik nog niet half besef wat er allemaal mogelijk is.
@stoethaspel: Ja! Dat is ook nog iets, de techniek van het typen. Nou ben ik toevallig verschrikkelijk snel in het delen van 1 door 4, maar zelfs sneller typen dan dat ik 3 door 7 kan delen zal voor mij wel altijd een utopie blijven.
Over die inhoud gesproken: stel voor dat ik U met een simpel sms’je een glimlach op het gelaat zou kunnen toveren. Is dat dan iets waard? Mja, ik denk van wel.
@mIKe,
Tuurlijk verschijnt die glimlach. Sterker nog, een leeg berichtje, afkomstig van de juiste persoon doet dat al. Juist! Uitzonderingen en regels, enfin, u kent het wel.
Blijf delen!
Ik moest er ook even aan wennen, maar typ tegenwoordig supernsnel smsjes. Nooit met 1 letter od woord (toch een beetje zuinige Nederlander, vind dat zo zonde van het geld).
Mijn zinnen zijn steevast lang, soms moet ik op ’t einde weer terug naar ’t begin om de dingen korter te zeggen.
Sms-en is zoveel handiger dan bellen als de een -of allebei- zich in zeer luide omgeving (zoals concert of muziekfestival of motorboot) bevinden of juist in ’n omgeving waar ik zelf bellen te veel lawaai vind maken (bieb, stille treinen) (in laatste geval uiteraard wel telefoon op stil, zodat er geen rare piepjes klinken).
Sms-en is gewoon handig. Leuk. Kort. Krachtig.
Kan vanalles zijn, zoals alle middelen der communicatie eigenlijk.