Net zoals U en niemand anders door Uw ogen kijkt ben ook ik enig toeschouwer in mijn eigen theater. Een fundamentele eenzaamheid kleeft aan ons beider bestaan. Ik hier en U daar. Het klinkt alleszins logisch, dat zult U met me eens zijn, tótdat U zich gaat afvragen waar ik precies eindig en U begint.
Wie ben ik? Geen idee. Ben ik die jongen die ik in de spiegel zie? Ze zeggen het. Maar ben ik dan ook mijn neus? Ben ik mijn wenkbrauwen? Ben ik mijn haren? Ik heb me weleens afgevraagd of ik een deel van mezelf verlies wanneer ik een tondeuse over mijn hoofd laat zoeven, iets wat met enige regelmaat gebeurt.
Het is een venijnige vraag, want als ik mijn haren ben, waarom dan niet ook de woorden die ik hier schrijf? Een tondeuse over deze pagina zou me toch zeker meer aan het hart gaan dan wat een kapper met mijn hoofd doet. Tja. Ik ben ik omdat we dat zo hebben afgesproken, niets meer en niets minder dan dat.
Maar daarom hoeft het nog niet waar te zijn.
Net zoals de fysieke afstand tussen U en mij een afspraak is – de ‘meter’ is immers een verzinsel – is de geestelijke dat ook. Als ik aan U denk, en ik denk weleens aan U, dan maakt U deel uit van mij. En dan zitten we toch maar mooi samen op de eerste rang, in plaats van fundamenteel alleen.
Wat ik wil zeggen is dat de vanzelfsprekendheid waarmee we de wereld om ons heen als een verzameling van op zichzelf staande entiteiten bezien alleen maar bestaat omdat iedereen er zo over denkt. Graag wil ik die existentiële eenzaamheid ontkennen, maar daarin sta ik heden ten dage vermoedelijk alleen.
_mikzlog
Voor puur solipsisme is geen grond.
De verzachte versie, zolang telepathie geen gemeengoed is, is een van de harde feiten van het zelfbewuste bewuste bestaan.
Vanzelfsprekend is van zelfbewustzijn geen sprake als men zicht niet bewust is van dat bewustzijn. Ik denk dat ik denk.
En anders bestaan er nog altijd kleine deurtjes op de 7.5de verdieping.
Zoekend naar het antwoord op mijn prangende vraag over water, doucheputjes en links- of rechtsdraaiend kwam ik op uw weblog terecht en wel in 2002 alwaar u dezelfde vraag was overvallen tijdens het douchen.
Ik kan het niet nalaten om een stukje te citeren van een site die ik daarna vond aangezien u in uw log stelt dat het onzin zou zijn.
Bovendien ontroert het mij dat juist op de dag dat u existentiele eenzaamheid ervaart, ik, een totale onbekende, (nou ja voor u dan) uw site bezoekt en uw ideeen absorbeert.
‘Daarom schonken de natuurkundigen die zich bezighouden met de bestudering van de vloeistofdynamica allereerst aandacht aan de draairichting die het water had toen de badkuip volliep. Water – zo rapporteerden onderzoekers uit Duitsland – heeft een bijzonder goed ‘geheugen’ voor de richting waarin het in de badkuip is gestroomd. De waterstraal loopt meestal onder een bepaalde hoek het bad in en zo ontstaat een circulatie die door het water wordt vastgehouden tot bij het weglopen toe. Zelfs na uren is – volgens waarnemingen van prof. dr. Ludwig Prandl van de universiteit van Göttingen – nog te zien in welke richting het water in de badkuip is gelopen.
Twee teams van natuurkundigen in Massachusetts (VS) en Sydney (Australië) namen hun proeven dan ook pas nadat zij het water in hun bassins dagenlang hadden laten rusten alvorens ze het lieten weglopen. Gebruik werd gemaakt van een volkomen vlak en cirkelvormig bassin met een diameter van 1,8 meter en een diepte van 15 cm. Het centrale afvoergat was op exact dezelfde hoogte geplaatst als de bodem, en verbonden met een 6 meter lange buis waarin aan het vrije uiteinde een stop was geplaatst Na de dagenlange stilstand van het water trokken de onderzoekers plechtig de stop uit de buis en lieten het bassin leeglopen. Na 15 minuten verscheen de draaikolk tegen de klok in draaiend voor de onderzoekers op het noordelijk, en met de wijzers van de klok mee draaiend voor de onderzoekers op het zuidelijk halfrond.’
@Wil: Ben nu eigenlijk toch benieuwd naar wat er zich achter die deurtjes bevindt. Een ander denkkader zou welkom zijn. Kijk, door alleen al te spreken over zelfbewustzijn creëer je impliciet een heel wereldbeeld (van losse entiteiten), terwijl het in feite toch een vrij warrig begrip is.
Zonder zweverig te willen worden vraag ik me weleens af waarom het nou zo gek is om te denken dat wij misschien wel deel zijn van een groter geheel.
@Saskia: Daar raakt U een gevoelige snaar, door te bekennen dat U ontroering ervaart. Zoiets ontroert mij dan weer. Net zoals draaikolkjes in doucheputjes. Wat dat laatste betreft, er is inderdaad een kracht die aan dergelijke draaikolkjes een voorkeursrichting geeft afhankelijk van het halfrond waarop U zich bevindt, maar de vorm van het doucheputje kan deze voorkeur teniet doen. De Coriolis-kracht als gevolg van de draaiing van de aarde is namelijk niet zo groot. Dat is eigenlijk wat ik destijds bedoelde te zeggen.
O. is net weg, hij kwam mij bezoeken en keert nu per trein weer huiswaarts. Ook al is hij niet hier, wij zijn toch met elkaar verbonden. Aan het eind van de avond kwam het gesprek ook nog op u, geachte mIKe. Wij kennen u niet, toch praten wij over u alsof u deel uitmaakt van onze wereld. En dat doet u eigenlijk ook. Zijn wij op zichzelf staande entiteiten? Ik geloof er niks van. Ik ben me bewust van mijn woordkeuze (gelóóf) maar… soit. Wij zijn in de wereld, in dit leven en wát het dan ook weze moge, er is iets wat ons zelfbewustzijn kietelt. Er is verbinding voor wie zich verbonden wil weten. Wij kunnen elkaar misschien niet altijd begrijpen maar dan toch raken. Of, in onze existentiële eenzaamheid zijn we allen gelijk, en daarmee met elkaar verbonden in dat grotere, die enorme kosmische koektrommel. Ofzo. :)
Oeps, vergeten bij voorgaande om mijn herkomst te vermelden. Ach, u wist het toch al, denk ik.
‘De eenzaamheid is soms erger met zijn twee’.. hoorde ik vanmiddag op de radio, over toeval enzo..
Ha! Koekjes!
Op de 7.5de verdieping van een bepaald kantoorgebouw ergens in New York bevindt zich een ruimte met een deurtje in de muur. Achter dat deurtje ontdekt men een tunnel die zo uit de vochtige aarde lijkt te zijn gegraven.
Wie doorkruipt in deze tunnel wordt op een gegeven moment naar voren gezogen, en op het eindpunt (of een punt in het midden — dat laten we nog aldaar) van de tunnel kijkt men voor korte tijd door de ogen van John Malkovich.
Een zeer amusante film.
Gisterenavond krulden m’n oren, mijn waarde n. En ik weet nu waarom. U en O. kietelden mijn zelfbewustzijn (wat een pracht van een uitdrukking!). Het is wonderlijk, want terwijl ik eigenlijk niet echt besefte van uw en O’s wereld deel uit te maken, was ik reeds volkomen gewend aan Uw aanwezigheid in de mijne. Die wederkerigheid, waar ik eerder nog niet eens zo de nadruk op heb durven leggen, maakt het Geheel welhaast voelbaar.
(uiteraard – nog steeds – zonder zweverig te willen worden)
De titel van uw logje moest even tot mij doordringen… Ik las, begreep maar dacht niet verder. Nu, vele, vele dagen later, is ‘het’ er. Mooi! Ik legde zelfs een verbinding die ik, eerlijk waar, in mijn één-en-dertigjarige leven niet eerder legde, namelijk dat ik een enig kind ben dat op 1-1 is geboren. Oh-my-God! :)
Een prachtig stukje.
Ik weet niet hoor.. maar iets vertelt me dat we ondertussen toch mooi alleen zitten daar op die voorste rang… zal wellicht de stilte kunnen zijn?
Staat u alleen… dan bent u enig in uw soort, als een engel. En bent u (of ik) dezelfde als wie u gisteren was? En de baby op uw moeders kiekjes, is hij wie u geworden bent? Nee, ik wil u niet redden uit uw existentiele onenigheid.
Sprakeloos. Wat een mooie woordkeuzes!