De reden van mijn afwezigheid was niet dramatisch. Het was geen vlucht, en ook geen zoeken naar beters. Ik was in München om daar het een en ander te leren over een software-pakket waar ik mee werk, of liever mee werken ga. Dat München, of all places, de enige plek ter wereld is waar dit mogelijk is, geeft te denken. Een aantal cursisten was notabene uit Detroit ingevlogen, en stak hun verbazing over de Duitse Gründlichkeit, de meertalige medecursisten en überhaupt een wereld buiten de Verenigde Staten niet onder stoelen of banken.

Dat deze week mij meer bracht dan slechts wat extra technische (al dan niet nutteloze) kennis, had ik niet durven hopen. De week was echter zeer plezierig, inspirerend en uiteraard te kort.

München is een fijne stad. Nu ja, München is rijk, het centrum van conservatief Duitsland en woonplaats van literpul-bier-drinkende en weisswurst-etende mensen, maar ondanks dit alles is het een fijne stad.

Het was de combinatie van een vreemde omgeving, intelligente, aangename mensen, even op mezelf teruggeworpen zijn en het genieten van het detail wat deze week de moeite waard maakte.

Iedere ochtend wandelend door de ontwakende stad van hotel naar cursusgebouw, langs Neuhauser Strasse en over de Marienplatz met het prachtige barokke stadhuis. ’s Avonds de stad verkennend met plattegrond in de hand, naar Hofgarten, over Odeonsplatz, en langs de Residenz, waar de leeuwtjes bij de ingang door iedereen even worden betast als zijnde geluksbrengers, waardoor het onderste deel van deze koperen beeldjes glimt als ware ze nieuw. Eten bij de Viktualienmarkt. Aansluiten in de rij als een van de honderduizend mensen die de eerste drie dagen na opening de Pinakothek der Moderne bezoekt.

Alleen de Oktoberfeste blijk ik juist te zijn misgelopen, maar laat ik dat nou net helemáál niet erg vinden.