Enige honderden jaren geleden was men gewoon op zee een slingeruurwerk mee te nemen. Een dergelijk uurwerk werd geacht ondanks woelige baren bij de tijd te blijven. Normaalgesproken werd zo’n klok in een houder geplaatst tezamen met een tweede klok, die in geval van nood, reparatie of schoonmaak, de eerste klok kon vervangen, en zodoende als reserve dienst deed.
De heer Christiaan Huygens, eenieder welbekend, maakte op 27 februari 1665 gewag van het volgende uiterst merkwaardige verschijnsel.
Plaatst men de twee uurwerken in de houder en geeft men de slingers een willekeurige slinger, dan zullen de beide klokken na verloop van tijd exact gelijk gaan tikken, hoewel precies in tegenfase. Wanneer de ene klok tik zegt, zegt de andere tak, en andersom.
Gelooft U hier geen donder van, het staat U vrij een en ander na te lezen. U mag het vanzelfsprekend ook zonder meer van mij aannemen.
De parabel die hierin besloten ligt, en die tot op heden niemand is opgevallen, is die van de natuurlijke ontwikkeling van een vriendschap of relatie. De eerdergenoemde houder symboliseert de relatie, de twee klokken de beide partners. Hoe onstuimig een relatie vaak begint, het resulteert als het goed is in een gelijkmatig tikken. De tegenfase is dan nog het laatste frivole dat overblijft, en tevens datgene wat de relatie in leven houdt.
Eerder genoemd artikel vertelt daarnaast echter ook dat de twee klokken, afhankelijk van eigenschappen als gewicht, demping en koppelsterkte, in een toestand kunnen geraken die wordt aangeduid met beating death. De klokken kappen er mee. De relatie houdt op.
Ik wil zelf gewicht niet direkt meenemen als kritische succesfactor in het welslagen van een relatie ofschoon dat in de praktijk niet zelden het geval is. Demping en koppelsterkte spreken daarentegen voor zich, mag ik hopen.
Wanneer tot slot binnen een relatie de natuurlijke drang van het klokkenspel zelf ter discussie staat komt men, zoals U begrijpt, in uiterst gevaarlijk gebied. Hier durf ik echter verder geen uitspraken over te doen, bang dat ik ben in wel zeer troebel water te geraken.
_mikzlog
Dat is wel een heel merkwaardig verschijnsel. Echt iets voor mIKe om daar mee te komen. Maar dat zou betekenen dat als men twee heel erg verkeerd afgestelde klokken neemt, de een heeft de neiging sterk voor te gaan lopen en de andere achter, dat ze toch precies op dezelfde manier ongelijk gaan lopen????
Hoewel, nu ik het nog een keer doorlees: ze zitten in dezelfde houder. Ik kan mij voorstellen dat door de slingerbeweging de houder enigszins ontwricht wordt en dat deze ontwrichting beide slingers stuurt. Het terugkeren van de houder in zijn oer-positie nadat de slingers hem ontwricht hebben, draagt een impuls over aan de slingers. Uiteraard aan beide tegelijk. Daarom gaan ze gelijk lopen.
Ik zou dit wiskundig kunnen onderbouwen, maar ik heb het hier erg druk dus dat doe ik maar niet.
U veronderstelt zeer juist, heer Lijstje. Natuurlijk is de houder voorwaarde voor een gelijkmatig tikken, evenals het uitspreken van woorden als ‘ik hou van jou’ (c.q. ‘ik vind je wel aardig’), mits gemeend, binnen een relatie voor de nodige binding zorgt.
> evenals het uitspreken van woorden als ‘ik hou van jou’ (c.q. ‘ik vind je wel aardig’), mits gemeend, binnen een relatie voor de nodige binding zorgt.
Gemeend of niet, uitingen van genegenheid – zowel de inhoud van het geuite als de wijze waarop men zich uit – zijn levensgevaarlijk voor een relatie. Ze kunnen een hele relatie maken of breken. De opmerking dat het uitspreken van genoemde woorden voor binding zorgt vind ik een al te optimistische danwel irrealistische/voorbarige. Maar al te vaak voelen twee partners binnen een relatie (vriendschappelijk of anderszins) niet hetzelfde voor elkaar, of uiten ze dit op een volledig verschillende wijze; wellicht is het feit dat de genegenheid wordt geuit al niet vanzelfsprekend. Het uiten kan dan ook een breekpunt zijn; niet alleen worden de gevoelens blootgelegd en kunnen die afwijken, maar ook kan de wijze van uiten op een dusdanige weerstand stuiten dat het de relatie opbreekt.
stoethaspel voelt zich de woorden van de lippen geplukt door Puck. En denkt overigens zijdelings ook nog aan metaalmoeheid. Is dat ook ingecalculeerd ?
Eindelijk tegengas!
Ik ben het in zoverre met je eens, Puck, dat de woorden ‘ik hou van jou’ niet direkt voor binding hoeven zorgen omdat ze de toegesprokene als een cliché of teken van slechte smaak in de oren kunnen klinken, óf hij/zij gelooft ze niet. Neemt men de woorden echter niet letterlijk maar spreken we van ‘uitingen van genegenheid’ dan ben ik anders van mening toegedaan. Wellicht zijn uitingen van genegenheid levensgevaarlijk voor een relatie, doch om ze _daarom_ niet te uiten, dat vind ik werkelijk krom. Als ik moest kiezen tussen enerzijds een relatie waarin de gevoelens (positief dan wel negatief) niet blootgelegd worden uit angst dat dat een einde maakt aan de relatie óf anderzijds helemaal geen relatie, dan kies ik voor het laatste.
Metaalmoeheid is inderdaad niet ingecalculeerd. Mogelijk doet dit een klok na verloop van tijd ook stoppen met tikken. Een klok blijft echter sowieso niet altijd tikken als hij niet bij tijd en wijle opgewonden wordt. Ik geloof dat voornoemd artikel niet verder kijkt dan dit moment van opwinden.
> Wellicht zijn uitingen van genegenheid levensgevaarlijk voor een relatie, doch om ze _daarom_ niet te uiten, dat vind ik werkelijk krom.
Waar heb ik gezegd dat genoemd levensgevaar ook een reden moest zijn om maar niets meer te zeggen..?
Overigens gaat het niet eens zozeer om het erkennen en bekend maken van aanwezige gevoelens, hoewel ik uit ervaring weet dat sommige mensen er absoluut niet op zijn gesteld om gevoelens, aanwezig of niet, ‘out in the open’ te hebben. Het gaat meer om de manier waarop. Als A. het heerlijk vindt zijn/haar gevoelens kenbaar te maken door middel van gedichten, zelfgeschreven aria’s en grote bossen rode rozen, terwijl B. meer een stil verlegen fluistering heeft, dan heb je een probleem. Een probleem dat zich vermoedelijk uitstrekt naar meer terreinen dan slechts uitingen van genegenheid, en daardoor de val van de relatie kan betekenen.
(en nu kunnen we het nog gaan hebben over het feit dat, als de problemen op het gebied van uiten zich uitstrekken naar andere gebieden, de relatie sowieso gedoemd is te mislukken, en over het feit dat je dit kan zien aankomen maar het heerlijke Nu bewaren wil en daarom maar helemaal zwijgt, waardoor de relatie juist dáárdoor strandt, maar dat lijken me open deuren. Niet..?)
Het doet je wel afvragen hoe A. in eerste instantie ooit zo close met B. is geworden. Misschien moeten we een onderscheid maken in horen en spreken. Als A. liever iemand als B. hoort maar liever als A. spreekt, en B. liever iemand als A. hoort maar liever als B. spreekt, dan is er uiteindelijk niets aan de hand. Sterker nog, mooier kun je het niet hebben.