Ik klik de ruitenwisser aan, maar het zicht blijft wazig. Het regent dan ook helemaal niet. Het zijn tranen van pure levensvreugd die opwellen, en het beeld zodanig vertroebelen dat ik me bijna tegen een boom te pletter rij.

Soms overvalt het me. De herinnering aan het gevoel dat alles klopt. Dat de wereld klopt, dat ik klop, maar dat vooral mijn hart klopt. De melancholie slaat toe, en ik maak mezelf wijs dat de herinnering aan een gevoel misschien nog wel beter is dan het gevoel zelf.

Ik zet de auto aan de kant, ga er naast staan en zwiep mijn hoofd driemaal hard op de kap. Domkop. Natuurlijk is de herinnering niet beter dan de ervaring zelf.

Alsof ik op de vlucht ben, zo lijkt het soms. Geabsorbeerd door alles wat er niet toe doet, om dat andere maar niet onder ogen te hoeven komen. Af en toe een blast from the past, die laat zien dat het ooit anders was.

Ga de auto weer in en rij weg. Het begint ondertussen te regenen, maar dat maakt niet uit. De ruitenwisser stond toch al aan.