“U lijkt verdomme wel een vrouw, zoveel chocolade U eet.” Uitspraken van deze strekking komen mij niet zelden ter ore. Onzin natuurlijk, want ik ken geen vrouw die mijn chocoladeconsumptie weet te evenaren. Er zijn weinig dingen waaraan ik verslaafd ben, maar als ik dan iets zou moeten noemen .. chocolade dus. Zonder twijfel. Meer nog dan vrouwen.

Naast voornoemd endorfine-spiegel verhogend middel giet ik ook volgaarne een slok of wat cafeïne door mijn keelgat. Het moet wel heel gek lopen op een gemiddelde dag wil ik des avonds niet aan de koffie en cacao zitten.

Schuif ik echter zaterdagochtend aan het verlaat ontbijt, teevee in het voorbijgaan aangezet, hoor ik trieste berichten over kinderarbeid in Ivoorkust. Geronselde zieltjes uit Mali en Burkina Fasso die 16 uur mogen werken op een dag, terwijl hun in de pauzes een portie zweepslagen wacht. Taferelen die zich afspelen op een aantal cacaoplantages.

De een zijn zweep is de ander zijn chocoladereep, denkt de nuchtere lezer wellicht. Maar ik ben plots bang bloed te proeven als ik mijn eerstvolgend stuk chocolade in mijn mond laat smelten.

Wat vervelend toch, dit soort nieuwsberichten. Het splitst de nietsvermoedende chocoladeverslaafde een schuldgevoel in de maag dat hij niet verdient.

Voortaan bij het opstaan gewoon maar weer netjes de oogkleppen opzetten.