Dreinende vrouwen, ik word er inderdaad niet warm of koud van, mijn waarde. Doch wanneer ik een vleugje dominantie meen te bespeuren dan kan het gebeuren dat ik zomaar door de knieën zijg.
U dacht mij te kennen door op zaterdag de 19e, precies één maand nadien, dit log nog eens open te klikken. U verwachtte immers juist op die dag een update, omdat dat datumtechnisch gezien wellicht van een zeker gevoel voor esthetiek getuigt, en omdat U niemand anders dan ondergetekende een dergelijke dwangneurotische neiging toedichtte. Natuurlijk had U gelijk, en moest ik mij verbijten om juist op dat moment niets te plaatsen.
Nochtans waardeer ik Uw belangstelling ten zeerste. U, evenals een aantal anderen die blijk gaven van een zekere interesse, sluit ik derhalve in mijn hart, of althans wat daarvoor door moet gaan. Anderzijds heb ik de namen genoteerd van al die mensen die dit log inmiddels van hun linklijstjes hebben geschrapt. Ook hen zal ik vanzelfsprekend niet vergeten.
Hoe het mij vergaat, vraagt U zich af? Opperbest, gezien de omstandigheden. Waarmee ik U feitelijk nog steeds niet zoveel vertel, omdat ik U naar die omstandigheden slechts raden laat. U krijgt echter vandaag, anders dan tevoren, geen shit over U heen.
U weet, net als ik, dat de inhoud van een log heden ten dage van minder belang wordt geacht. Het is niet zozeer zaak wat maar eerder dat er geplaatst wordt. U begrijpt dat ik hier persoonlijk niet bijster gevoelig voor ben, en het de wereld in schieten van stukjes daarom net zo lief helemaal achterwege wilde laten.
Ik zag hierbij over het hoofd dat het plaatsen nog een ander doel dient, even triviaal als belangrijk. Met ieder stukje vertel ik U immers impliciet dat ik nog leef, een detail dat U mogelijk interesseren mocht, ofschoon ik dat nauwelijks voor mogelijk hield.
Zomin als ik mij verplicht wil voelen te schrijven, zo hartstochtelijk trek ik nu de tape van de lippen die mij van het spreken weerhield.
Therapie. Het is allemaal therapie, Mevrouw. En ik vrees dat ik daar nog niet helemaal vanaf ben.
Want genezen ben ik nog altijd niet.
_mikzlog
U wordt, gelijk een speelbal, heen en weer gesleurd tussen uw zelfopgelegde zwijgplicht jegens uw zelfverkozen spreekbuis, te weten dit weblog en de ijdelheid en aandacht die u in de eerste plaats dreef tot het publiceren van onderhavige weblog. En dat is eigenlijk héél erg erg, beste mIKe.
Desalniettemin is het fijn dat u nog steeds vaart op de woelige baren van de virtuele oceaan die het internet is.
De vraag die door veel mensen nooit wordt opgepakt, hoewel deze zeker niet ondergeschikt is te noemen en die derhalve het stellen aan zichzelf en het overwegen zeker recht zal doen, is of men in eerste instantie eigenlijk wel (helemaal) genezen wenst te worden.
Persoonlijk mocht ik van mening zijn dat genezing namelijk niet per definitie verbetering mocht inhouden.
Maar dit detail geheel terzijde.
Wat ik schrijven wilde en bij deze zal doen is dat ik blij ben met uw wederkomst en ieder nog te volgen teken van leven.
Hierbij wil ik echter zeker de kanttekenig plaatsen dat ook uw shit welkom mag zijn, wat dan al snel met een geheel verkeerde betekenis gelezen kan worden maar waarvan ik weet dat u dit niet doet.
Ho, wat een toeval. Of zo zal ik het althans maar noemen. Ik wilde juist eens een schrijfsel uw kant op gaan zenden om voorzichtig te informeren hoe of het ging & of u nog leefde en wat dies meer zij. Nu, van enkele dingen ben ik nu overtuigd, en van de rest ga ik maar uit. Schrijfsel blijft zodoende achterwege, maar niettemin blij u weer te zien, als altijd.
Mijn mail errort, anders zou ik u een juichkreet sturen. Denk in termen van hoera, joechei en meer van dat (tijdstip, hoofdpijn, ochtendhumeur verbieden mij gebruik van hoofdletters, uitroeptekens en langgerekte a-kreten; denk die er maar bij).
Goed dat u er weer bent. Zo abrupt stoppen met snoepen doet mijn suikerspiegel geen goed.
Rowf!
*lick*
Af, pup, Af!
Goede beslissing, Mik! Als het schrijven in kader van therapie is, denk ik dat we nog wel een tijdje vooruit kunnen, of niet soms… ;-)
Nou, velen doen gelijk weer hun best om er prachtige woorden uit te persen in een zo intellectueel mogelijk jasje. Want anders ben je misschien zo wel weer vertrokken!
Vermakelijk :o)
Welkom terug.
Wel wel, zelden kregen we zoveel informatie in eens over mIKe zelf toegespeeld: hij is een mens (man?) die knikkende knieen van dominante vrouwen krijgt, met dwangneurotische neigingen, wraakzuchtig ten aanzien van andere mensen met dwangneurotische neigingen (direct opruimen van inactieve links op hun website) , perfectionist, en voorzien van zoveel inzicht dat hij beseft dat hij therapie nodig heeft.
Op de een of andere manier intrigeren me die knikkende knieeen. “Door de knieen zijgen”, ik kan het niet anders zien dan dat hij voor dominante vrouwen ‘valt’. Wat zegt dit over hem (of haar). Dat ga ik eens opzoeken in mijn spychologische boekjes.
Wat is er gebeurd met mIKe in de afgelopen tijd? Zoveel openhartigheid.
Fijn dat je terug bent, mIKe.
Is de retraite goed bevallen?
Zo, het is weer goed.
Mooi. Kan ik eindelijk Chopin afzetten.
Ik ben wel nieuwsgierig wat het verband tussen mIKe zijn log en Chopin is?
Jammer hoor Mike ! Vond het wel mooi na precies een jaar plots en voorgoed in het digitale hiernamaals verdwijnen. Heb Hemelvaart altijd al mooier gevonden dan Pinksteren. Gelukkig ben je niet zo schijnheilig als Jezus, die een heel smoesencircus nodig had om zich weer onder de mensen te begeven.
Groet, Rik
Heb je je voor je deze onbezonnen aktie begon wel gerealiseerd hoe een met rouw bekleedde bezoeker van een begraafplaats zich voelt als hij het graf open aantreft en de beweende in blakende gezondheid aantreft ?
Groet, Rik
Nou je toch weer terug bent, kun je ff regelen dat we onze reakties kunnen verbeteren ! Met ‘Hemelvaart’ bedoelde ik natuurlijk ‘Pasen’. Wat me tegelijk doet realiseren dat je nog in de herkansing kan ! Maar wel in stijl graag.
Groet, Rik
@Rik
Ik heb zo de indruk dat u meer last heeft van onbezonnenheid dan mIKe.
Van stijl heeft U dan weer geen last in tegenstelling tot mIKe.