“Al lange tijd heb ik het vermoeden dat mijn blauw Uw groen is.”
“Uw lucht mijn gras? Hoe bedoelt U dat?”
“Nou kijk, het zit zo. Iedere kleur kenmerkt zich door een zekere golflengte.”
“Duidelijk.”
“Mijn hersenen vertalen het licht dat het oog binnenkomt in een kleur. Zo ook de Uwe. Als U een groen grasveld ziet, dan is dat grasveld groen omdat Uw hersenen zorgen voor wat ik maar even een groen-sensatie noem. Klink ik vaag?”
“Ja.”
“Excuus daarvoor, maar ik ga toch nog heel even door. Ziet U de lucht op een zomerse dag, dan ervaart U een blauw-sensatie.”
“Tja, dat zal dan wel.”
“Nu heb ik dus het vermoeden dat mijn blauw-sensatie Uw groen-sensatie is, en andersom. Met andere woorden voor mij is een grasveld blauw, althans in Uw perceptie. Ikzelf noem het weliswaar groen, maar dat is alleen omdat ik dat mijn hele leven al gewend ben.”
“Het begint mij te dagen, Mijnheer!”
“Ziet U? Mijn hersenen interpreteren licht met een specifieke golflengte op een andere manier dan de Uwe.”
“Een zware dobber, Mijnheer. Om dit verhaal hard te maken. Een loodzware dobber.”
“Ik weet het, Mijnheer. Ik weet het.”
_mikzlog
U en ik kijken naar een grasveld en zullen het beide groen noemen. De input is dus voor beide hetzelfde (“zo en zoveel Herz”) en de output is voor beide hetzelfde (‘groen’).
Misschien zitten de draadjes bij u andersom aangesloten dan bij mij, dat zou dan de ‘groen-sensatie’ vs de ‘blauw-sensatie’ zijn, maar maakt dat wat uit? Ik bedoel misschien zit bij u de blauwe electriciteitsdraad van de gloeilamp links en de groen-gele aan de rechterkant en zit het bij mij andersom, maar we hebben toch beide hetzelfde licht (gelig…).
Zo zie ik het…. Of is dit te zwart-wit?
Als er een update van dit log op mijn beeldscherm cq. netvlies verschijnt, beleef ik buiten allerlei andere, hier niet direct ter zake doende, sensaties toch duidelijk ook een Blauw-Groene. Turquoise, zou ik het willen noemen.
Zitten wij dan nog wel op één kleurlijn?
Mint-, gras- en zeegroen. Geen turquoise.
Overigens heb ik dit soort overpeinzingen ook weleens. Meestal heb ik dan het gevoel de grip te verliezen op alles wat mij voorheen helder, vast en zeker leek, en weet ik zeker dat ik zal doordraaien.
Dank u, voor *die* sensatie, zo ’s ochtends in de vroegte.
Wat dat uitmaakt, Mijnheer Lijstje? De wereld! Ik heb weleens wat gehoord over het positieve dan wel negatieve effect op ’s mens humeur bij het gebruik van een bepaalde kleur. Sommige kleuren schijnen bijvoorbeeld rust te brengen. Ik meen dat hier serieus over wordt nagedacht bij het aanbrengen van een nieuw likje verf op de wanden van, noem eens wat, een ziekenhuis.
Wat nu als U tot de minderheid behoort waarbij sommige kleur-percepties verwisseld zijn? Het zou een verklaring kunnen zijn voor manisch gedrag, of juist een overdreven flegmatisme. Het zou, hoe gruwelijk, reden kunnen zijn voor een levenslange depressie. Tja, probeer dat maar eens uit te leggen aan Uw psychiater.
En dan nog iets. Het verschijnsel lievelingskleuren. Misschien heeft ieder mens van nature wel een voorkeur voor dezelfde kleur-sensatie. Maar aangezien die sensatie dus wellicht afhankelijk van de persoon bij een andere golflengte teweeg wordt gebracht, heeft iedereen schijnbaar een ‘eigen smaak’. Het verklaart een hoop kleding-keuzes.
Ondertussen verlies ook ik nu de grip, net als U, Puck.
Het is me niet helemaal helder wat je bedoelt, mIKe: wat bedoel je met kleur-sensatie?
Ik zou me het volgende voor kunnen stellen: kleur wordt getransporteerd middels bepaalde stoffen in het lichaam. Het gaat als volgt: de staafjes en de kegeltjes in het netvlies vangen het licht op. De groengevoelige kegeltjes maken bij lichtinval een stofje A aan dat in het bloed vrij komt. De rood-gevoelige kegeltjes maken een stofje B aan in het bloed vrij komt. In het visualisatie-gedeelte van de hersenen zitten receptoren voor deze stoffen: stof A staat voor groen en stof B creeert een rood-beeld.
Alleen bij jouw is het net anders geimplementeerd, stof B zorgt voor groen en A voor rood. Maakt niet uit verder, want rood-gevoelig kegeltje maakt stof A aan, en in de hersenen wordt stof A als rood geinterpreteerd. Tot zover niets aan de hand, we zien hetzelfde.
Edoch…. nu blijkt stof A een endomorfine te zijn en stof B is adrenaline!! Als jij rood ziet, wordt je dus lekker verdoofd door de endomorfine terwijl ik er agressief van wordt door het verhoogde adrenaline peil in mijn lichaam.
Dat is inderdaad een kwestie. Maar we komen er wel uit. We moeten gewoon nagaan hoe licht precies gecodeerd wordt, dus m.a.w. wat is de drager van de informatie tussen de ogen en de hersenen. Daar moeten we ons op concentreren.
Andere mogelijkheid is dat in de hersenen het signaal geinterpreteerd wordt, maar dat deze interpretatie vervolgens een ander hersengebied stimuleert/triggert.
Misschien kunnen we het wel gewoon op de volgende manier te weten komen: door te vragen. Waarop ik dan zeg: ‘rood heeft een opfokkende werking op mij” en jij zegt: ‘rood heeft een rustgevende werking op mij’.
Uw theorie omtrent stofje A en stofje B rammelt, Mijnheer Lijstje. Ik ga er vooralsnog vanuit dat het proces tot aan de interpretatie door de hersenen in beide gevallen gelijk is. Pas daarna zal er een verschil optreden doordat ‘deze interpretatie vervolgens een ander hersengebied stimuleert’, zoals U zegt.
Rood fokt op. De vraag is dan weer of dit veroorzaakt wordt door de kleur zelf, of eigenlijk met name door de associaties. Verbodsbord, rode pen, red lights etcetera. Zag U deze zaken Uw hele leven lang in het groen, zou groen dan niet juist opfokkend werken?
Een gebed zonder einde, deze discussie, ben ik bang.
Oh ja, waarom rammelt mijn stofjes theorie dan, volgens mij is deze zeer degelijk. Ik ben benieuwd wat er aan schort. Maar ja, ik ben ook benieuwd naar de oplossing van de ingewikkelde rekensom, maar die schijnt ook ergens te zijn blijven hangen.
Ik kan u wel melden dat ik inmiddels alleen websafe kleuren waarneem, mooie blauwe luchten, maar in een verkeerd blauw, weilanden in niet-websafe groen, ik zie het niet.