Of ik hier wandel of daar wat is nou eigenlijk het verschil, denk ik, nu ik nog hier ben. Maar daar zal het zeker anders zijn.
Het doet mij denken aan mijn kortstondige verblijf in Kiev, Oekraïne, een drietal jaar geleden. Een wel heel extreem voorbeeld. Ik belandde daar toevalligerwijs als verstekeling, en mocht mijn ogen er enige dagen de kost geven.
Op mijn blote knietjes dankte ik mijn leraar Russisch van de middelbare school, toen ik ginds, in die stad van indrukwekkende vergane glorie, de ondergrondse binnenliep. Van honderd verschillende kanten werd ik door richtingborden zwijgend toegeschreeuwd. Waar moet ik heen, dacht ik, en wat staat er in godsnaam op die borden? Paniek. Als bij toverslag klikte het in mijn hoofd. De cyrillische tekens werden plotseling weer zinnig, alsof ik net had leren lezen. Dat moment zal me altijd bijblijven. Zoals ik me in de metro daar voelde, zo heb ik me in de Rotterdamse nimmer gevoeld.
Ja, Russisch. Het was een mooie tijd, om laat in de middag met een groepje fanatiekelingen het dikke gele boek uit de tas te plukken, en prachtig klinkende woorden in obscure naamvallen te vervoegen. Wat mij destijds bezielde? Hetzelfde gevoel dat mij U dit nu doet vertellen, mijn waarde. Ik hoor mijzelf en anderen nog onwennig de Internationale aanheffen, toen wij als afsluiting van de cursus borsj aten bij de man thuis. Terloops komkommers in zout dippend.
Deze Mijnheer dankte ik inwendig dus op blote knietjes toen de radeloosheid van mij afviel in de metro van Kiev. En over blote knietjes gesproken, alle puberale fantasietjes die een mens zo nu en dan kwellen worden in een klap aan gort geslagen in de grote mensen wereld die Krestsjatik heet. De halte waar ik uitstapte. Mijn hemel. De schoonheid van de vrouwen die daar flaneerden werd slechts door hun schaamteloosheid overtroffen. Mijns ondanks raakte ik geheel van de kook.
De ene lezer likkebaardt, de ander schudt moedeloos het hoofd. Beiden wellicht met recht, daar achter deze ontegenzeglijk schone schijn een meedogenloze maffia heerst waar men beter verre van blijft.
Nu goed, morgen naar Barcelona. Ook daar is er een metro. Ook daar flaneert men. Maar ik weet het zeker, het is er anders dan in Kiev.
Maar ook anders dan hier.
_mikzlog
Een goede reis mijn waarde, en dat u geen dingen doet die ik wel zou doen. (Geloof me dat is het beste met u voor hebben.)
Wat voor mij maar weer eens duidelijk maakt dat het in deze wereld vooral de stijl is die de dingen interessant houdt, en niet de dingen zelf.
Ja mijn oude vrind, dat waren nog eens tijden. Toen communisme en leninisme nog spannend waren, de sovjetvrouwen net zo gevuld als de genoemde Borsjtsj en onze leraar Russisch ook daadwerkelijk in een Zastava naar school reed. Ach.. twee Kopeken voor uw gedachten.
Barcelona moet zoveel vrolijker zijn: erheen!
Oeh hij’s weg!
Feestje!!
Wie begint..??
Toeters bellen en hacken die handel.
En als jullie daar dan toch binnen zijn duw dan eens op dat Publishknopje zodat we de mooie stukjes kunnen lezen die mIKe niet wil publiceren.
Mocht Puck willen rommelen met de lay.
Ik stel mijn veto tegen roze als achtergrondkleur.
De rest is vrij.
“Mi casa su casa”, zeg ik daarop tegen U, muizen.
.. dat U maar niet denkt dat ik U niet in de gaten hou, noch dat ik dit kat-van-huis gedrag zal vergeten ..
Verder kan ik U bevestigen, het is hier inderdaad anders.
Doch ik vermaak mij best. Gisterenavond nog fijn geflaneerd, joh! Heerlijk.
En nu, temidden van 1235 nerds in het palau de congresos de catalunya (ik had U toch verteld dat ik hier voor zaken ben?), voel ik mij weliswaar de uitzondering die de regel bevestigt, maar dat drukt de pret geenszins.
Ik groet U warm en hartelijk!
Oh flaneren! Hoe gaat dat precies in zijn werk, welke bewegingen en technieken gebruikt men? Kan iedereen dat?