Waar droomt een gezonde Hollandse jongen van als hij elf is? Geen idee. Ik droomde destijds echter van een computer. U kunt zich misschien indenken dat zoiets, begin jaren tachtig, nog niet heel erg voor de hand lag. Maar ik kreeg mijn nieuwsgierigheid niet getemd, en spaarde gulden voor gulden. Ik moest en zou zo’n ding hebben.

Op mijn verjaardag werd mijn spaargeld aangevuld tot de koopprijs van een klein doosje dat ik op het oog had. Een doosje waarmee ik de tijd die erop volgde meer dan zoet was.

De Timex Sinclair 1000 was een kloon van de Sinclair ZX81, en werd bejubeld als de eerste betaalbare thuiscomputer. Met zijn 2K RAM geheugen (zelfs 16K met de externe module) en 3.25MHz processor waren de mogelijkheden onbegrensd. Ik herinner me nog de eindeloze fascinatie die ik had voor het op het beeldscherm toveren van sinusoïdes. Uren was ik bezig met het schrijven van kleine programmaatjes die zulks deden. Later verkende ik het walhalla door machinetaal, assembler, te leren.

Zoals iedere voorsprong was ook deze remmend, en in de jaren daarna nam mijn interesse voor de computer af, mede door de snellere en betere varianten die de huiskamers van vriendjes bevolkten, en waar ik slechts jaloers naar kijken kon. Ik had er het geld niet voor, en schepte er als reactie daarop juist genoegen in om zonder computer de hemel te bestormen. Tot en met mijn studietijd waren pen en papier mijn wapens.

Nu is alles natuurlijk anders, zoals bekend.

Gek genoeg heb ik het zwarte doosje al die jaren bewaard. Nog steeds staat de Timex Sinclair 1000 bij mij thuis. Netjes ingepakt weliswaar, maar in werkende staat, en inclusief handleiding. Ik doe er echter niets mee, en weet zeker dat ik er ook in de toekomst niets meer mee zal doen. Ik wil er vanaf, maar toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om het ding in de vuilnisbak te kieperen. Kon ik er maar iemand blij mee maken, maar wie is er nou geïnteresseerd in een doosje sentiment niet van deze tijd?