Pretentie. Een gruwel. Wanneer ik bij mijzelf enige pretentie meen te bespeuren, dan keert mijn maag zich. Ik neem me dan voor nooit meer een woord aan het internet toe te vertrouwen. Bijna dagelijks dus.
Anderzijds is pretentieloos schrijven over niks ook niks. Zinloos. Beter het bijltje erbij neergooien dan ermee in het luchtledige zwiepen.
Bah.
Een gevoel dat komt opzetten als poepen.
_mikzlog
U vraagt bijna om een reactie als: zie hoe schoon de drol.
Maar een open doel daar trappen wij niet in natuurlijk.
“Anderzijds is pretentieloos schrijven over niks ook niks.”
Volgens mij moeten beiden mogen (bestaansrecht is een groot goed dacht zij, na een telling opgemaakt te hebben van al haar niets en gooide haar hoofd pretentieus achterover).
Tot op heden vind ik het echter wel meevallen met U en de vermeende pretentie.
… zit zich ondertussen af te vragen op schrijven met pretentie over niks dan wel weer wat is…
op = of.
Dussss…
Maakt u zich toch niet zo’n zorgen. Soms is de drol goed en soms wat minder.
O, en er zijn dagen dat het maar minne keuteltjes zijn, ja. Die zijn natuurlijk het moeilijkst.
En als u mij nu wilt excuseren, ik word overvallen door een enorme aandrang…….
Het is niet zeer pretentieus bij zichzelf pretentie te onderkennen.
Staat U mij toe licht polemisch te zijn:
Schijt aan!
Poepen = ontlasting = opluchting.
Beperkte prententie zich maar tot het loggen!
Schrijven, spreken, lief hebben, over straat lopen…
Alles draagt het in zich: kijk mij nou!
u weet dat poepen in vlaanderen niet hetzelfde is als in nederland? soit – het gaat om een gelijkaardig gevoel…
die pretentie is een eigenaardig iets, maar wellicht even vaak een noodzakelijk kwaad dat even moet overwonnen worden. hang on in there…
wat een schijtverhaal!