Hij had gewacht totdat ik weer thuis was.

Ik was elders, afgelopen zondagmiddag, zodat hij het rijk alleen had. Al een tijdje ging het niet meer zo heel goed met Pardoes. Steeds vaker bleef hij liever in z’n eigen hok dan in de woonkamer. De levenslust was verdwenen. Pardoes was doodziek, en daar kon geen dierenarts meer wat aan doen.

Ofschoon ik amper aan de gedachte kon wennen, had ik besloten dat hij maandag een spuitje zou krijgen. Het kon zo niet langer, en ik wilde hem voor alles verder lijden besparen.

Toen ik zondagavond laat thuis kwam zat hij echter midden in de kamer. Hij keek me aan met grote ogen. Blij begroette ik hem, als vanouds. Ik praatte wat met het beestje terwijl ik aan ‘m plukte, en beloofde hem z’n kooi te verschonen, hetgeen ik prompt daarop deed. Zijn laatste nacht zou een fijne zijn, in een fris hok. Terwijl ik bezig was met zaagsel en hooi keek hij van een afstandje toe.

Ik riep hem toen ik klaar was, en met een snelheid die hij in geen maanden meer had laten zien spurtte hij naar z’n kooi. Met een sprong belandde hij in het hooi, en zeeg toen ineen. Uitgeput. Terwijl hij stuiptrekte, aaide ik ‘m over z’n koppie en fluisterde: “Ga maar, jongen. Het is goed zo.” En hij ging, mij met pijn in het hart achterlatend.

Het konijntje dat vocht als een leeuw is niet meer. En ik mis ‘m. Heel erg.