Als hij geen twee meter vijfendertig was geweest, dan zou je zeggen dat hij sliep als een marmotje. De reus was moe. Na een lange dag hout hakken was hij terug naar zijn hut gegaan. Daar woonde hij, alleen, in een bos dat hij door de bomen allang niet meer zag.

Voordat hij zich ter sponde had gelegd, was hij met zijn hoofd niet zachtzinnig tegen de deurpost gelopen. Dat overkwam hem wel vaker. De zwellingen boven zijn ogen getuigden daarvan. Wie een halve meter te lang is, is gedoemd zijn hoofd te stoten.

Nog meer dan anders valt tijdens zijn slaap de onschuld van ’s mans gezicht te scheppen. De reus droomt ervan klein te zijn. Heel klein zelfs. Zonder hoofdpijn. Ook zou hij wel een eenvoudiger baantje willen, desnoods op een kantoor, zodat hij zijn bijl kon laten voor wat ie was. De reus was het verdorie goed zat om in een sprookje te moeten leven.