Ooit schreef ik een duister, maar nogal veelbetekenend stukje over de heer van La Mancha. Zojuist stuitte ik bij toeval op de waarheid over Sancho Panza, zoals opgetekend door Franz Kafka in 1917:

“Sancho Pancha, die zich daar overigens nooit op heeft beroemd, slaagde er in de loop der jaren in, door in de middag- en avonduren een heleboel ridder- en roverromans ter beschikking te stellen, zijn duivel, die hij later de naam Don Quichot gaf, dusdanig van zich af te leiden dat deze ongestadig de malste capriolen uithaalde, die echter, bij gebrek aan een voorbestemd doelwit dat Sancho Panza juist had moeten zijn, niemand schade berokkenden. Sancho Panza, een vrij man, volgde, misschien uit een zeker verantwoordelijkheidsgevoel, die Don Quichot doodgemoedereerd op diens omzwervingen en beleefde er veel en nuttig vermaak aan, tot aan zijn einde.”

Wellicht gaat dit allegorisch denken U te ver, maar ik ben momenteel dus één en één aan het optellen.