U maakt het uw lezers weer flink moeilijk. Hoe valt hier serieus op te reageren zonder uw briljante, subtiele ironie te ontkrachten? Dat moet dan maar, met in gedachten dat ironie slechts dient om de ware gevoelens te maskeren.
Het is niet aan uw stille liefde om te reageren. Het adagium van Barry Goodfield indachtig (Wanna hug? Give a hug!) dient u zich tegen haar (of hem) uit te spreken met alle risiko’s van dien. Breng de communicatie op gang en stel u open voor de onafzienbare reeks gebeurtenissen die zich zal voltrekken. U zult er een rijker mens door worden.
Ja, u maakt het uw lezers weer flink moeilijk. Want levensgroot is de kans, dat u de term “stille liefde” hier presenteert met een heel andere betekenis dan gebruikelijk. Gaat het normaliter om een liefde waarover u stil zou zijn, het is heel wel mogelijk dat u duidt op een ontbrekende liefde. Dat uw vraag om geluid een uiting is van verlangen. Uw originaliteit dwingt respect af, maar bemoeilijkt de communicatie. Niet voor niets heeft Gerard Reve ooit het gebruik van clichés toegejuicht met het argument dat dan voor iedereen duidelijk is wat bedoeld wordt.
Met deze visie op uw noodkreet ontstaat het beeld van een man die zich terugtrekt in een ivoren toren en af en toe de wereld toeroept: kijk eens hoe briljant ik ben! En incidenteel zal iemand terugroepen: ik ben ook briljant, hoor! Maar van werkelijke interactie kan geen sprake zijn.
Deze patstelling is slechts te doorbreken, als u zich onder de mensen begeeft. Ik ben dan ook benieuwd naar uw vorderingen met de zeven miljoen deurbellen. Achter een van de bijbehorende deuren zult u zeker uw gezochte liefde kunnen vinden.
@henk: Uw analyses naar aanleiding van mijn weinige woorden doen mij plezier. U concludeert zeer juist dat de term ‘stille liefde’ geen eenduidige betekenis heeft, sterker nog, U maakt zelfs datgene expliciet waar ik met dit schrijven op doelde.
Er moet mij echter van het hart dat ik niet briljant gevonden wil worden. Dàt is in geen geval de bedoeling. Nee, in plaats daarvan vermocht ik U slechts een glimlach te bezorgen met de onschuldige woordspeling, en de angel die eraan hangt.
Dat zulks de communicatie verstoort is iets waar ik U zonder meer gelijk in moet geven. Iets ook wat ik in mijn zak kan steken, want de oorzaak van het probleem ligt, zeker in dit geval, in de vraag.
De oplossing die U hier zo vriendelijk aanreikt is een juiste, en een waarvan ik me bij voorbaat bewust was. Overigens, ter Uwer geruststelling, ben ik reeds met de uitvoering bezig: het beperkt zich momenteel tot belletje-trek, maar binnenkort blijf ik gewoon staan.
_mikzlog
Ik hou van je.
Lijkt me een typisch gevalletje van ‘wie zwijgt stemt toe’.
Maar als spreken dus ontkennen is, heb ik mij dan niet in de typische zelf-bevestigende leugensparadox geplaatst?
Iets!
(en meteen al de meest voorspelbare reactie van 2006 op mijn naam)
Ik vond: ‘niets’ veel voorspelbaarder.
Ik kijk wel uit!
U maakt het uw lezers weer flink moeilijk. Hoe valt hier serieus op te reageren zonder uw briljante, subtiele ironie te ontkrachten? Dat moet dan maar, met in gedachten dat ironie slechts dient om de ware gevoelens te maskeren.
Het is niet aan uw stille liefde om te reageren. Het adagium van Barry Goodfield indachtig (Wanna hug? Give a hug!) dient u zich tegen haar (of hem) uit te spreken met alle risiko’s van dien. Breng de communicatie op gang en stel u open voor de onafzienbare reeks gebeurtenissen die zich zal voltrekken. U zult er een rijker mens door worden.
Ja, u maakt het uw lezers weer flink moeilijk. Want levensgroot is de kans, dat u de term “stille liefde” hier presenteert met een heel andere betekenis dan gebruikelijk. Gaat het normaliter om een liefde waarover u stil zou zijn, het is heel wel mogelijk dat u duidt op een ontbrekende liefde. Dat uw vraag om geluid een uiting is van verlangen. Uw originaliteit dwingt respect af, maar bemoeilijkt de communicatie. Niet voor niets heeft Gerard Reve ooit het gebruik van clichés toegejuicht met het argument dat dan voor iedereen duidelijk is wat bedoeld wordt.
Met deze visie op uw noodkreet ontstaat het beeld van een man die zich terugtrekt in een ivoren toren en af en toe de wereld toeroept: kijk eens hoe briljant ik ben! En incidenteel zal iemand terugroepen: ik ben ook briljant, hoor! Maar van werkelijke interactie kan geen sprake zijn.
Deze patstelling is slechts te doorbreken, als u zich onder de mensen begeeft. Ik ben dan ook benieuwd naar uw vorderingen met de zeven miljoen deurbellen. Achter een van de bijbehorende deuren zult u zeker uw gezochte liefde kunnen vinden.
@henk: Uw analyses naar aanleiding van mijn weinige woorden doen mij plezier. U concludeert zeer juist dat de term ‘stille liefde’ geen eenduidige betekenis heeft, sterker nog, U maakt zelfs datgene expliciet waar ik met dit schrijven op doelde.
Er moet mij echter van het hart dat ik niet briljant gevonden wil worden. Dàt is in geen geval de bedoeling. Nee, in plaats daarvan vermocht ik U slechts een glimlach te bezorgen met de onschuldige woordspeling, en de angel die eraan hangt.
Dat zulks de communicatie verstoort is iets waar ik U zonder meer gelijk in moet geven. Iets ook wat ik in mijn zak kan steken, want de oorzaak van het probleem ligt, zeker in dit geval, in de vraag.
De oplossing die U hier zo vriendelijk aanreikt is een juiste, en een waarvan ik me bij voorbaat bewust was. Overigens, ter Uwer geruststelling, ben ik reeds met de uitvoering bezig: het beperkt zich momenteel tot belletje-trek, maar binnenkort blijf ik gewoon staan.
Todo:
– deurbel vervangen door valluik-knop