Aan woorden hecht ik waarde, en aan de Uwe in het bijzonder. Als U zegt dat iets de moeite waard is, dan knoop ik dat in mijn oren. Een vreemde kronkel in mijn hoofd is er de oorzaak van dat ik Uw tip na verloop van tijd met U vereenzelvig. Laat mij dit verschijnsel illustreren met een voorbeeld.

Een week of wat geleden liep ik boekwinkel Donner binnen. Zonder acht te slaan op de zojuist verschenen titels ging ik, zoals het de fijnproever betaamt, linea recta naar de bovenste verdieping, de ramsj. Daar stuitte ik op Frank Westermans Ingenieurs van de ziel, en ik dacht: niemsz.

Zonder aarzelen rekende ik dit boek af, om het een vlucht later in een hangmat onder een palmboom te lezen. Met enig understatement kan ik U nu zeggen: een miskoop was het niet. Het verhaal over de Sovjet-schrijvers greep mij zonder meer bij de keel. Het werkje was en is in meerdere opzichten uiterst inspirerend.

Toen ik nadien voor de grap eens opzocht waar de associatie met niemsz nou vandaan komt, bleek het om een bescheiden postje te gaan dat stamt uit juli 2005. Nu weet ik verder niet of U niemsz kent (of bent), waarde lezer, maar daar gaat het ook niet om. De man is een voorbeeld.

En er zijn er meer. Zo is de echte naam van Witold Gombrowicz stoethaspel. Philip Larkin is ijsbrand, en Stefan Hertmans om de een of andere reden jnnk. En zo zou ik nog wel een tijdje door kunnen gaan. Wat ik bedoel te zeggen, U kneedt mijn ziel, en bent daarom onsterfelijker dan U denkt. De ingenieurs zijn springlevend. Ken Uw verantwoordelijkheid!