Ik ben bang voor de vrouw met de spiegel. Nee. Ik adoreer de vrouw, maar haat de spiegel. Waarom? Omdat de spiegel mij toont zoals ik denk dat ik niet ben. Mijn mond wordt gesnoerd al voordat ik spreek. Hoe nobel mijn intenties ook zijn, ik móet veranderen als de spiegel de waarheid spreekt. En dat vertik ik. Dat kan ik niet. Niet nu, en misschien wel nooit.
“Hoe kan ik ooit mezelf zijn als een ander mij beter kent dan ik?”, maalt het maar door mijn kop. En tegelijkertijd weet ik ook wel dat dát er eigenlijk niet toe doet. Vergeet die reflectie! Het is zaak om dóór de spiegel heen te kijken, en de vrouw te zien. Maar daarin faal ik. Dat lukt me niet. Niet nu, maar misschien wel ooit.
_mikzlog
De spiegel van de vrouw geeft een eenzijdig beeld, om de eenvoudige reden dat het de spiegel van de vrouw is.
Wat de spiegel u laat zien zegt niet alleen iets over uzelf, maar ook iets over de vrouw. En over de relatie tussen haar en u – want wat u ziet zegt veel over wat blijkbaar kan worden losgemaakt, en dus over uw wisselwerking.
En dan: er kan niets worden weerkaatst dat er niet al is.
Eigen aan een spiegelbeeld is dat men juist niet hoeft te veranderen om eraan te voldoen – als dat is waar u zich zorgen om maakt.
Een spiegelbeeld is confronterend, maar altijd onvoorwaardelijk, nooit veeleisend. Het dwingt niet, legt niets op: het geeft slechts weer wat er al is.
Als u iets ziet wat u niet wilt zien, of wat u haat te zien, dan kan dat twee dingen betekenen. Ofwel u moet in het reine komen met gehate kanten in uzelf, die er toch wel zijn, ofwel de vrouw met de spiegel beinvloedt die spiegel teveel. Misschien houdt zij de spiegel een fractie scheef.
En in het laatste geval.. tsja.
Hoe dan ook zult u moeten afwegen of de vrouw dat wat zij losmaakt, met en door haar spiegel, waarheidsgetrouw of niet, waard is.
Mijnheer M, meer nog dan dat de spiegel u toont zoals u denkt dat u niet bent, denkt u dat een ander ziet wat u denkt dat de spiegel toont wat u niet denkt te zijn.
U heeft een beeld van het beeld dat de vrouw heeft van uw beeld in de spiegel.
Er zijn per observator wel vier beelden in het spel. Met mij als buitenstaander erbij, heb je:
– uw beeld (zoals het mij bereikt);
– het beeld van de vrouw;
– uw beeld in de spiegel;
– het beeld van de vrouw in de spiegel;
– het beeld van uzelf in het hoofd van de vrouw;
– het beeld van uzelf in uw eigen hoofd;
– het beeld van uzelf in uw hoofd in het hoofd van de vrouw;
– het beeld van uzelf in het hoofd van de vrouw in uw eigen hoofd.
– de beelden van u beiden in mijn hoofd
– de beelden van u beider zelf in mijn hoofd.
Ik stel voor om de geest van Occam aan te roepen en alles weg te snijden.
Of de spiegel de waarheid spreekt, hangt af van interpretatie. Ik zie dagelijks mijn beeld in de spiegel. Menselijk als ik ben, vorm ik mij meteen een beeld van het beeld van anderen van mij.
Slechts telepathie kan de beelden ontwarren. Bij gebrek aan beter hebben we taal.
Vrienden! Als het waar is dat men de kwaliteit van een weblog kan aflezen aan de kwaliteit van de reacties dan sta ik door U versteld van mezelf. Mijn stukje zelfreflectie was, zo U ongetwijfeld heeft aangevoeld, van een nogal pijnlijk persoonlijk niveau. Maar dan U! Met vederlichte hand vangt U mij op in mijn val, en dient mij onbaatzuchtig van advies (of moet ik zeggen troost?). En dat sterkt, kan ik U vertellen. Uiteraard wéét ik (ofschoon ik het niet wil weten) dat het vooral het beeld van mijzelf in het hoofd van de vrouw in mijn eigen hoofd is dat mij parten speelt. Maar als de spiegel in de vorm van woorden die de mond van de vrouw verlaten dat verwrongen beeld ook maar in de verste verte bevestigt dan ben ik reddeloos verloren. Dan kunt U mij opvegen. U wilt niet weten wat een vrouw bij mij kan losmaken.
Wil ik het niet weten?
Dan ben ik hier verkeerd. Ik zal mijn bookmark terstond verwijderen.
Veel, Willem, veel is het antwoord.
(als U dit nog leest)
Waarheid haat niet.
En volgens mij bent U goed in spiegelen.
Vaak is een spiegel ook gewoon dat, een spiegel
Het is net als met foto’s. “Je staat er op zoals je bent, Rose!” krijg ik dan te horen. Vreselijk vind ik die foto’s. En als iedereen dan beweert dat ík dat ben, en ook nog eens ‘zoals ik ben’, dan breekt het zweet me uit.
Met een spiegel heb ik dat zelden. Die spiegel is namelijk veel minder een momentopname dan die foto. Een foto is ‘klik’, afdrukken, en dát ene moment legt jou vast. Een spiegel kun je desnoods een uur, twee uur, vijf minuten voor gaan staan. En elke keer als je beweegt, laat hij dan een ander stukje van je zien. Veel minder een momentopname. En het wordt tenminste niet vastgelegd, laat staan dat je er op beoordeeld wordt…
Vrouwen met spiegels zijn ijdel.
Of mooi?
waarom denk je dan
jij hebt zeker vroeger ergens over nagedacht of niet
want beelden komen niet vanzelf
en ga iets doen of zo
ga naar een gelovige of zo misschien helpt die jouw wel met problemen op te lossen of naar een dokter of ga erover praten
:P mensen type eens normaal, in plaats van zo poetisch :)