Geen zuigeling kreeg mij ooit zover om oom te worden, maar vorige week kwam daar definitief verandering in, toen ik het mooiste kindje van de hele wereld zag, en ik prompt als boter smolt. Daar kon ik onmogelijk nee op zeggen. Dat dit kereltje het zoontje van mijn broertje is maakt mijn oomschap nog eens extra toepasselijk.

Twee jaar oud was ik toen mijn broertje geboren werd, en hoewel we inmiddels een generatie verder zijn staat deze gebeurtenis me nog altijd haarscherp voor de geest. Hij is mijn vroegste en dierbaarste herinnering, door hem werd alles anders. Mijn neefje, zo klein als hij is, flikt het ‘m opnieuw. Niets is wat het was.

Ja, niets is wat hij was, en nu is hij er. Zo vader zo zoon: hij lijkt op niemand méér dan op zichzelf. Het is een wonder.