Toen Johann Wolfgang von Goethe op een vroege, dauwfrisse ochtend in de zomer van het jaar 1789 – een pyjama om het vege lijf, blote voeten in pantoffels, kopje koffie bij de hand – de courant opsloeg, was hij zoals men heden ten dage pleegt te noemen not amused. Een leeuwerik twitterde onzichtbaar in het grijze licht, maar noch dit beestje, noch de zon, die op uitbersten stond, verlichtte zijn wankel gemoed. Johann Wolfgang snelde de koppen, vloekte hartgrondig en zeeg vervolgens verslagen achterover. Wat een puinhoop.
Dát het allemaal anders moest soit, maar zo? Het domme volk liet zich mennen door een idee. Of nee, erger nog, van mennen was helemaal geen sprake. Het ‘idee’ was eigenlijk niet veel meer dan de knal van een rotje temidden van een kudde paarden. En nu was het gepeupel op hol geslagen. Johann Wolfgang gruwde ervan. Een rotje. Het was banaal. Met politiek had de Franse Revolutie niets van doen.
Johann Wolfgang legde de courant terzijde, kleedde zich aan en stortte zich op gans andere zaken. Over rotjes wilde hij niet meer nadenken, en over de idioot die ze gooide al helemaal niet. Hij was er klaar mee. Vanaf nu stond de wetenschap centraal, het enige bastion dat een mens met goed fatsoen bestormen kan. Zelfs de literatuur bekoorde hem niet meer. Pas na zijn Beiträge zur Optik zag hij het licht. Johann Wolfgang ging weer schrijven en dat bleef hij doen, tot aan zijn dood.
De geschiedenis herhaalt zich. Als altijd.
Toen ik op de middelbare school de kans kreeg Frans te laten vallen greep ik haar. Als een baksteen. In plaats daarvan koos ik Duits. Twee eeuwen na Goethes Beiträge zur Optik begon ik met de studie natuurkunde. En nu zit ik hier, en schrijf ik dit. Het kan bijna niet anders of ik word wereldberoemd.
_mikzlog
Het is maar goed dattie niet nu leeft, want de wetenschap is ook al verworden tot een gesponsorde activiteit in mijn beleving.
“Het kan bijna niet anders of ik word wereldberoemd.”
Tuurlijk Mijn waarde, tuurlijk.
Zelf leef ik in de overtuiging dat herhaling, om te benadrukken, juist de geloofwaardigheid doet afnemen.
Nogmaals: Tuurlijk Mijn waarde, tuurlijk (ik zie U dan).
Ervaart U het ook een beetje?
Dat van die herhaling bedoel ik..
@Mijnheer Lijstje: Ja, daar zegt U zo wat. Maar er gloort hoop, toch? Eindelijk wordt er, sinds kort, serieus over gesproken om wetenschappelijke publicaties openbaar te maken. En daarnaast is er het internet, Mijnheer! Lijkt me echt iets voor Goethe. Met een goeie adblocker zou hij daar een hoop lol aan beleven.
@Actiereactie: Blij dat er tenminste iemand in mij gelooft, mijn waarde :-)
Overigens zou de – ehm – tamelijk potsierlijke vergelijking aan het eind van dit stukje er natuurlijk ook op kunnen duiden dat de geschiedenis zich in het algemeen juist niet herhaalt. De ene tijd is de andere niet, en dat wordt weleens vergeten, ook door mij.
Pas geleden las ik het een en ander over Goethe, en dat hij zich nogal druk maakte over de Franse Revolutie. Ik vond dat fascinerende kost. Ik ken Werther, ik ken Faust, maar de Franse Revolutie had ik nooit eerder met Johann Wolfgang in verband gebracht. Hij vond het werkelijk verschrikkelijk. En ik voelde met hem mee.
Ook hier en nu, in Nederland anno 2010, worden er af en toe rotjes gegooid waardoor het ‘domme’ volk op hol slaat. Streven naar het beste voor de maatschappij in plaats van naar het beste voor jezelf, dat is politiek. Goethe meende dat het gepeupel daar niet toe in staat was. En ook al is zijn tijd de mijne niet, ik geef hem daarin niet volledig ongelijk.
:-) U kunt mijn reactie natuurlijk ook te serieus nemen mijn Waarde.
Overigens ben ik het niet direct met U eens waar U de herhaling probeert te ontkennen. Daarnaast is de grens van wat U het ‘domme’ volk noemt en ‘het gepeupel’ m.i. niet echt definieerbaar maar alom aanwezig. Ik betwijfel sowieso of de mens überhaupt in staat is om (enkel) te streven naar het beste voor de maatschappij in plaats van naar het beste voor zichzelf.
Maar wellicht moet ik gewoon ook meer (dan wel andere kost) lezen.