Er komt een tijd, zo ergens tussen quarter- en midlife, dat je het allemaal wel best vindt. Niet dat je helemaal niks doet, verre van dat. Je ziet alleen de noodzaak niet meer om alles ook nog eens vast te leggen. En wanneer je niet aan vastleggen doet, lijkt het achteraf gezien net alsof er niets gebeurd is. Er zijn meer redenen te bedenken dat ik dit jaar aan een wel heel schamel gemiddelde van nog geen één stukje per maand kom. Hoe dan ook, ik ben van zins om dat ‘nog geen’ weg te werken en er alsnog ten minste één van te maken! Een mens moet nooit te bescheiden zijn in zijn doelstellingen. Bovendien ben ik juist opgefrist van een vakantie.

“Laat ik Ludi eens opzoeken,” dacht ik, toen ik twee weken terug in de Beierse Alpen bivakkeerde, “ik ben er nu toch.” Zo gedacht, zo gedaan. Dus ik kloppen op de massieve voordeuren van Slot Linderhof, zomerverblijf van koning Ludwig II van Beieren. Niemand thuis. “Da’s kras”, mompel ik en ga achterom, alwaar ik mij door een klein raampje het paleis in wurm. Ik hoor niets dan mijn eigen stappen op het parket als ik van kamer naar kamer loop. Een marmeren Louis XIV ziet mij gaan maar geeft geen kik.

Wat ik toen niet wist, maar nu wel, is dat Ludwig II inmiddels alweer 125 jaar geleden het tijdelijke met het eeuwige verwisselde. Mijn midlife crisis zal naar ik hoop in de schaduw van de zijne staan, want ouder dan 41 werd hij niet. Ludi was mensenschuw, en in Slot Linderhof heeft hij nooit iemand ontvangen. Hij sliep overdag en leefde ’s nachts, in zijn zelf geschapen sprookjeswereld.

Ik buk voor kroonluchters van glas, ivoor en Meissner porcelein, loop door de slaapkamer, met daarin een bed zo groot dat je er met wel zes prinsessen tegelijk in zou kunnen slapen, en beland uiteindelijk in de Spiegelkamer, waar ik net als mijn adem stok. Het is hier waar Ludwig II in de kleine uurtjes mijmerde, alleen, in het licht van de oneindige reflectie van een flakkerende kaars. “Wat een verkwisting”, schiet er door mij heen, als ik de puissante rijkdom op me laat inwerken. “Kan één enkel mensenleven zoveel waard zijn?”

Daar in de Alpen was ik compleet verstoken van internet, en die week kreeg ik dan ook niets mee van het drama dat zich een kleine 2000 kilometer ten noorden van mij voltrok. Hoeveel een mensenleven nou precies waard is weet ik nog steeds niet, maar het kan natuurlijk nooit geofferd worden voor een idee. Alleen al omdat zo’n idee weleens onjuist zou kunnen zijn. Toen ik bij thuiskomst de kranten las stemde de gedachte dat de jongeren die op Utøya het leven lieten nauwelijks de kans hebben gehad om überhaupt iets van hun denkwereld vast te leggen, zo jong als ze waren, mij diep treurig.

Op het eind van zijn leven werd koning Ludwig II van Beieren door de regering onbekwaam verklaard en afgezet. De officiële reden was dat men gezien zijn gedrag dacht dat hij krankzinnig geworden was, maar goed, wat kun je ook met een koning die niets van leger en oorlog moest hebben? Die zijn ideeën slechts in de Spiegelkamer voor zijn eigen geestesoog wilde ontvouwen?

Hoe anders dan Ludwigs lethargie is de daadkracht van onze eigen Wilders! God schiep de wereld, maar hij een klimaat. Verder lezend in het stapeltje kranten dat ik na mijn vakantie op de deurmat trof bleek Wilders opeens zijn steentje aan de slachting op Utøya te hebben bijgedragen, door het scheppen van een klimaat van haat. Tamelijk onzinnig, als U het mij vraagt. Wilders heeft iets veel monsterlijkers geschapen, namelijk een klimaat waarin ideeën niet meer worden onderzocht.

Soms heb ik het gevoel dat ik de wereld steeds minder begrijp. Een weldenkend mens onderbouwt wat hij zegt, luistert naar tegenargumenten en herziet zonodig zijn ideeën. Wilders doet niets van dat al. Het ligt er allemaal zo dik bovenop, en toch wordt iemand als hij niet door de regering onbekwaam verklaard. Arme Ludi.