Op een dag werd ik wakker met drie armen, twee handen en een stompje. Dat was wel even schrikken, zo op de vroege ochtend. Voorzichtig bevoelde ik het stompje. Het deed eigenlijk helemaal geen pijn. Integendeel, zelfs. Maar wat moet je met zoiets? Na ampel beraad besloot ik er een handje op te laten zetten. En nu kan ik heel hard zwaaien.
Daaaag!
_mikzlog
Mannen met stompjes… mijn medeleven heeft U mijn Waarde.
Wat ik U nog vragen wilde, dat echte internet is dat net zoiets als het echte leven?
@Bias: Het echte leven? Als U daarmee doelt op het zich met een kapmes, in het zweet des aanschijns, een weg door de jungle banen, alvorens bij toeval op een nooit ontdekte stam te stuiten, dan ja: het echte internet was net zoiets. Bijna niet te vergelijken met het wandelen over de bewegwijzerde paden die nu het bos doorkruisen. Ofschoon ik zelf ook wel kan genieten van een relaxed blokje om, mis ik de verrassing soms. Het wordt steeds moeilijker om iets te vinden wat je niet zoekt.
Alhoewel ik dat stompje dan toch weer niet had zien aankomen.
Ach weet U, Uw stompje kon maar zo het armpje van iemand anders zijn..
Begrijp ik U nu goed wanneer ik lees dat U zich laat leiden? Dat U niet in staat bent bewegwijzerde paden compleet te negeren. Dat U mogelijk niet gelooft in het feit dat alles maakbaar is?
@Bias: Zo zwart wil ik de koffie nu ook weer niet drinken, mijn Waarde. Dat het steeds moeilijker wordt om je niet te laten leiden, wil uiteraard niet zeggen dat ik me ook daadwerkelijk laat leiden. Maar er zijn er ongetwijfeld die minder sterk in de schoenen staan. En ja, zelfs ik heb soms een zwak moment. Zo kan ik bijvoorbeeld niet (helemaal) zonder Google, ook al besef ik dat ze daar inmiddels meer van mij weten dan ikzelf, en mij graag laten zien wat ze denken dat ik zou willen zien. Over Facebook zwijg ik even.
Wat dat armpje betreft, ik heb net voor de zekerheid even onder de oksel gekieteld, en jawel … het is écht van mij! :-)
LOL .. heerlijke humor :-)