Al­es­san­dro Mo­re­schi werd nou nooit eens ge­teis­terd door op­spe­lend tes­tos­te­ron. In zijn vroe­ge kin­der­ja­ren ver­loor hij de bron van al het kwaad, en zo be­hield hij zijn on­schuld. Voor hem geen adams­ap­pel. Zijn van tra­nen door­drenk­te stem le­ver­de hem met reden de bij­naam l’An­ge­lo di Roma op.

In 1904, hij was toen 46 jaar oud, deed Mo­re­schi iets unieks. Hij maak­te een op­na­me van zijn zang­kunst, opdat men­sen zoals U en ik zich ook een eeuw later door hem kun­nen laten be­to­ve­ren, ge­woon via een mp3’tje.

Of­schoon er fi­gu­ren zijn die be­we­ren ‘dat Fa­ri­nel­li beter was’ is er geen le­ven­de ziel die deze le­gen­da­ri­sche 19e eeuw­se cas­traat ooit heeft ge­hoord. Hij was al drie­kwart eeuw dood op het mo­ment dat Mo­re­schi ge­bo­ren werd.

Daar­naast ben ik per­soon­lijk zeer onder de in­druk van het Ave Maria dat Al­es­san­dro Mo­re­schi hier ten ge­ho­re brengt, en ik heb me af­ge­vraagd waar­om. Speelt de uni­ci­teit van deze op­na­me een rol, het feit dat de so­pra­no cas­tra­to niet van deze tijd is? On­ge­twij­feld, maar ik wei­ger mee te gaan in de ge­dach­te dat dat alles is. Mocht ooit blij­ken dat deze ge­luids­re­gi­stra­tie een hoax is, dan nóg doet ie me wat.

Wat ik erin hoor is de ver­plet­te­ren­de kracht van kwets­baar­heid, en dat wordt niet al­leen ver­oor­zaakt door het getik en ge­kraak van de fo­no­graaf. Deze man zingt zich in mijn oren met recht de Eeu­wig­heid in, iets wat in deze tijd van over­schreeu­wing vrij­wel nie­mand lukt.