Ieder mens heeft een fun­da­men­teel recht op ge­hei­men, maar vaart er wel bij wan­neer hij zich dat recht ont­zegt. De nu­an­ce waar­van ik deze stel­ling wil voor­zien be­vindt zich vol­le­dig bui­ten de per­soon­lij­ke le­vens­sfeer. Op dat mij­nen­veld van las­ter en eer­roof danst U bij voor­keur niet al te uit­bun­dig, maar onder ons ge­zegd en ge­zwe­gen mag de tango naakt.

De vraag is dus ei­gen­lijk waar U pre­cies de deur plaatst door welke U uit Uw privé-do­mein in de pu­blie­ke ruim­te stapt. He­laas blijkt ze maar al te vaak ge­maakt van tan­den: ik geef het U te doen om alle mon­den waar geen com­pro­mit­te­rend woord uit komt te voe­den.

In mijn ogen is er geen mooi­er ver­bond dan dat van men­sen die geen ge­hei­men voor el­kaar heb­ben. Ui­ter­aard moet er dan wel spra­ke zijn van een we­der­zijd­se, on­ge­veins­de in­te­res­se. Maar da’s lo­gisch: zon­der Uw be­lang­stel­ling hou ik ook mijn bek.