De muren van de slaapkamer van het huis dat ik bewoon zijn onbevlekt, en dat wil ik graag zo houden: liever geen muggenlijkjes boven mijn bed. Het eerste wat ik kocht, na de aankoop van het huis, was een met schrikdraad bespannen tennisracket. En dat werkt perfect. De mug die het nu waagt mijn nachtrust te verstoren krijgt een paar volt door zijn kloten, en van hem spreken wij niet meer. Mijn muren blijven mooi, ik was mijn handen zo nu en dan in onschuld en slaap als een lammetje.

Pas geleden ging er echter toch iets mis. Het was geen mug waar ik last van had, maar een dikke, vette bromvlieg. Gek werd ik van het doffe gezoem. Automatisch greep ik naar mijn racket en ging op jacht. Met een fikse uithaal raakte ik het beest, het vonkte dat het knetterde, maar … de fucker vloog door. Twee keer zo snel ging ie opeens, en zijn eerst lage zoemtoon was nu hoog, als gilde hij het uit van de pijn. Mijn maag keerde zich om.

De vlieg ontweek al mijn verdere slagen, en verschool zich aan de binnenkant van mijn bedlampje. Hij wist natuurlijk dat ik hem daar niet raken kon. Met het racket sloot ik de lampenkap af, en zo had ik het beestje gevangen. Ik zette de draden onder stroom en wachtte, ik wachtte totdat de vlieg zich de dood in zou storten. Maar dat deed hij niet. Deze vlieg wilde helemaal niet dood. Het klamme zweet brak me uit. Niet hij maar ik was het monster.

Met één vinger tikte ik aan de buitenkant van de lampenkap op de plek waar de vlieg zich bevond. Tik tik tik. Het duurde nog best een tijdje voordat hij viel, en ik durf te zweren dat ik hem zag schokken toen hij het racket raakte. Daarna was het stil. Het rook naar brand. Geen oog deed ik meer dicht, die nacht.