Eind jaren 80. Een niet-onaardig ogende jongen loopt op straat en wordt nagekeken door een drietal meisjes. Jongen ziet meisjes niet. Meisjes zijn even stil.
De jongen zit elders met zijn gedachten. Met een hoeveelheid hersens in z’n kop waar hij bijna krom van loopt, zo zwaar, is hij er van overtuigd dat hij ze ook maar eens moest gaan gebruiken.
Hij zoekt naar antwoorden. Hij wil de wereld begrijpen. Hij wil de mens begrijpen. Hij wil zichzelf begrijpen. Maar waar moet hij beginnen?
Filosofie lijkt het voor de hand liggende antwoord. Als hij zich nou eens verdiepte in de denkbeelden van de grote wijsgeren, zouden hem dan zelf niet ook de ogen geopend worden? Even later verwerpt hij deze gedachte. De oorspronkelijkheid mag niet verloren. En daarnaast, als de filosofie daadwerkelijk de antwoorden heeft waarom hebben ze die dan nooit in één boekje gezet?
Psychologie misschien? Zal dat hem kunnen helpen zichzelf te begrijpen? Maar nee, psychologie is interessant, maar niet afdoende. Ook dit is een wetenschap van elkaar tegensprekende theorieën, waar ideeën opgang kunnen maken enkel en alleen omdat ze in de mode zijn.
De jongen heeft behoefte aan houvast. Aan eenvoudige bouwstenen waarmee hij zijn wereldbeeld vorm kan geven. Beginnen bij de basis, bij onweerlegbare stellingen die vervolgens uitgebouwd worden tot een volwaardig systeem. Dit is zijn drijfveer. En dit is de reden waarom hij zich de jaren erna verdiept in wis- en natuurkunde.
Tot op het hoogste niveau absorbeert hij de harde kennis. Hij voelt zich machtiger worden als hij bemerkt dat hij een aantal eenvoudige natuurlijke verschijnselen tot in detail kan verklaren. Tijdens zijn studie weet de jongen dat hij er nog niet is. Dat het echte moment van inzicht nog moet komen. Maar hij is volhardend, en gaat door.
Uiteindelijk komt het inzicht. Maar het zijn niet de antwoorden die hij hoopte te vinden. Waar de literatuur bol van staat, en wat menig filosoof reeds verzuchtte, overkomt ook hem. De jongen beseft dat hij de antwoorden op zijn vragen op deze manier niet zal vinden. Antwoorden vindt hij wel degelijk. Maar bij ieder antwoord dat hem een stap dichter bij het definitieve antwoord op de oorspronkelijke vraag had moeten brengen, lijkt die vraag zich twee stappen van hem te verwijderen.
Spijt heeft hij niet van zijn keuze. De vraag die echter blijft knagen is of hij destijds niet beter bij die meisjes had kunnen beginnen in zijn speurtocht naar antwoorden.
_mikzlog
Had ik net ergens gedacht dat, inderdaad, wis- en natuurkunde antwoorden konden bieden, ontneemt u me zomaar het houvast aan deze houvast.
Meisjes, zegt u nu. Hm. Ik vraag me af wat AR van die wending zou vinden..
Inderdaad had hij bij die drie meisjes moeten beginnen. Niet dat ze hem de antwoorden hadden kunnen geven, maar wat ze wel hadden kunnen doen, is de vragen wegnemen: die vragen hadden U dan volgens mij geen bal meer kunnen schelen!
Vanuit mijn optie schaar ik mij achter Mhr Lijstje. Meisjes. Verrassende wonderlijke schepsels. Zelfs nu met zoveel kennis en ervaringsjaren kunnen zij een euforie terweeg brengen die slechts enkel met hard drugs is te evenaren. En daar kan je ook ziek van worden.
Maar jezelf vragen stellen met bijbehorende bevredigende antwoorden is eerder verwant aan masturbatie dan aan het opdoen van onbekende kennis.
Vandaar de voorkeur van Dr.D voor Diogenes.
“Ik vraag me af wat AR van die wending zou vinden..”
Nu in antwoord op:
“Hij wil de wereld begrijpen. Hij wil de mens begrijpen. Hij wil zichzelf begrijpen.”
Met alle respect voor ‘de meisjes’ echter mochten zij in plaats van het geven van antwoorden slechts het belang wegnemen van het vinden van antwoorden, en het begrip, dan mocht ik daar toch liever geen genoegen meenemen.
Desalniettemin mocht ik er geen enkel bezwaar tegen maken mocht Puck zich hier geroepen voelen, de vraag is of je op iemand zit te wachten die het betreffende vervolgens geen bal meer kan schelen.
(Ongeacht uw schrijven en compleet losstaande van dit alles blijft desalniettemin een prachtig woord overigens.)
Eind jaren 80. Een niet-onaardig ogende jongen loopt op straat en wordt nagekeken door een drietal meisjes. Jongen ziet meisjes niet. Meisjes zijn even stil, en roepen dan: “Zeg jongen, mogen we je wat vragen?” De jongen kijkt verschrikt op, denkt “he, drie lekkere wijven” en zegt, “ja, maar natuurlijk”. Een van de meisjes zegt: “Heb jij misschien antwoorden?” “Nee”, zegt de jongen en denkt, dat heb ik weer, en loopt door. In plaats dat ie nou zegt: “Nee, maar zullen we samen gaan zoeken?”
Eind jaren 50, 21e eeuw. Een inmiddels grijze, en strontchagrijnige man loopt op straat en ziet drie meisjes. De vraag is hij vergeten. Antwoorden zijn er niet. De meisjes gaan schielijk uiteen.
… en toch (desalniettemin) neem ik natuurlijk geen genoegen met het ontkennen van de vraag. Zoeken zal ik. Mocht ik tegen de antwoorden aanlopen, ik schrijf ze in één boekje, en laat het U weten.
Hetgeen U dan ook weer niet als een vrijbrief moet zien om U vervolgens en masse op die drie ongelukkige meisjes te storten, U mag zelf potdorie ook wel een beetje meezoeken.
En de meisjes ook, ja.
De groeten van Mijnheer Lijstje en Mevrouw Meisje.
Eind jaren 80. Een niet-onaardig ogende jongen loopt op straat en wordt nagekeken door een drietal meisjes. Jongen ziet meisjes niet. Meisjes zijn even stil.
De jongen zit elders met zijn gedachten. Met een hoeveelheid hersens in z’n kop waar hij bijna krom van loopt, zo zwaar, is hij er van overtuigd dat hij ze ook maar eens moest gaan gebruiken.
Hij zoekt naar antwoorden. Hij wil de wereld begrijpen. Hij wil de mens begrijpen. Hij wil zichzelf begrijpen. Maar waar moet hij beginnen?