“Jouw lezers hebben stuk voor stuk last van een overontwikkelde neocortex”, sprak hij, terwijl hij om zijn woorden kracht bij te zetten veinsde krom te gaan onder het gewicht van een hoofd twee keer zo zwaar als in werkelijkheid.

Het zal U maar gezegd worden.

Hij orakelde verder. Ander moment, andere context. “Weet je wat het is? Je moet niet proberen met bakstenen een horloge te bouwen.” Opeens zag ik mezelf bezig, stenen slepend, stapelend en onderwijl blind zoekend naar een bouwtekening. De zinloosheid van de hele onderneming was overduidelijk, ik probeerde de gedachte vergeefs met een slok bier te verdrinken.

Of hij gelijk heeft? Zeker wel! Wie inmiddels aan den lijve ondervindt dat chaos zich niet ordenen laat, maar wel over een niet te verzinnen schoonheid beschikt, houdt het metselen – even dan toch – voor gezien. Logisch. Voor de vorm protesteerde ik nog: “Maar het lijkt toch wel een beetje op een horloge?” Zijn antwoord was helder en onverbiddelijk: “Een zonnewijzer. Meer is het niet.”