De jongen, laten we hem Kruiper noemen, kroop uit de hoop. Daar stond hij dan, alleen, zonder verwachting, maar zeker van zichzelf. “Ik moet pissen”, dacht hij. Met een tred die zijn aandrang verried begaf hij zich naar het herentoilet. Schouder aan schouder bemanden vier bonkige kerels de plastrog. Een veelvoud van hen stond in de wacht. Er was geen plek voor Kruiper, en dus droop hij af.

“De mens mag dan een sociaal dier zijn, maar dit slaat alles”, vond hij. Terwijl hij zijn blaas even later tegen de eerste de beste boom ledigde, werd hij door de eerste de beste agent op de schouder getikt. Kruiper draaide zich om. De diender ontweek de straal en vroeg de jongen wat dit in hemelsnaam te betekenen had. “Geen idee,” antwoordde Kruiper naar waarheid, “ik plas omdat ik moet.”

“Maar dat gaat zomaar niet,” repliceerde de agent, “U dient zulks op het toilet te volvoeren.” Kruiper wees naar de kroeg waar hij net vandaan kwam. “Bent U er wel eens geweest? Het is daar smérig, man! En bovendien vol.” De agent was onvermurwbaar. “Zo zijn nou eenmaal de regels”, sprak hij. Kruiper, die wist dat hij voor een verloren zaak vocht, zei daar geen boodschap aan te hebben.

De agent slingerde hem op de bon, en Kruiper dacht verslagen aan de regels. Aan alles wat zijn leven bepaalde. Het mens zijn, of nee, het ónder de mensen zijn maakte hem tot iets dat hij niet was. “Misschien is dat het wel,” dacht hij warrig, “waarom ik graag in de bergen loop. Moederziel alleen.” Kruiper nam de bekeuring in ontvangst, wenste de agent een goedenavond en liep heen.

Hij was zichzelf niet, Kruiper, dat had hij goed gezien. Maar of hij het ooit wel zal zijn, zichzelf, dat vraag ik me af. Is het niet zo dat hij de druk van de regels alleen maar voelt omdat hij ertegen vecht? Wordt hij er anderzijds beter of échter van als hij zich er domweg bij neerlegt? Ach, wat boeit het ook? Ik ben Kruiper immers niet.